Het is al te vaak gemakkelijk om een meningsverschil over iemands wereldbeeld te verwarren met een aanval op de persoon. Toen ik in mijn laatste essay zei dat het gebruik van intersectionaliteit zoiets is als “twee grote hopen uitwerpselen identificeren voordat je ze laat vallen en ze laten kruisen met een cilinder van eigen stront”, was dat het soort uitspraak dat voor zichzelf spreekt. Het is duidelijk dat ik het heb over een probleemoplossende aanpak en niet over een persoon. Mijn minachting voor de suggestie dat er 63 geslachten zouden zijn, is iets wat naar mijn gevoel echter nadere uitwerking behoeft. Als cisgenderde mannelijke heteroseksuele man sta ik op het punt me hier in een mijnenveld te begeven, dus ik zal dit stevig binnen mijn eigen identiteitsgroep houden om de kans op misverstanden te verkleinen. Die identiteitsgroep is mannen.
Een heteroseksuele man is een man. Een homoseksuele man is een man. Geen van beide is meer, minder of anders dan een man. Zeker, we voelen ons aangetrokken tot verschillende mensen, maar dat is niet ongewoon. Als heteroseksuele man voel ik me aangetrokken tot vrouwen die een andere hetero-man niet voelt en hij voelt zich aangetrokken tot vrouwen die ik niet voel. Het is een spectrum van aantrekkingskracht gebaseerd op meer factoren dan ooit kunnen worden geteld. Een homoseksuele man heeft ook een spectrum van mensen tot wie hij zich aangetrokken voelt, maar dat zijn mannen. Een biseksuele man heeft een spectrum van mensen tot wie hij zich aangetrokken voelt en dat omvat zowel mannen als vrouwen. Niemand zou gedwongen moeten worden verplaatst naar aparte geslachten vanwege een van deze.
Zo schandalig als het is om mannen in drie geslachten te verdelen op basis van met wie we graag seks hebben, de aanval op onze mannelijkheid houdt daar niet op. Mannen worden verder onderverdeeld naar geslacht op basis van of we mannelijk of verwijfd zijn. Wat mannelijk en wat vrouwelijk is, is willekeurig en verandert in de loop van de tijd. Is een man vrouwelijk als hij van tuinieren of koken houdt? Zou chef-kok Gordon Ramsey dan niet het snauwende gezicht van de verwijfde man zijn? Baseren we dit misschien op hoe we graag seks hebben met onze partners? Als dat zo is, ben ik bang dat elke man als een beetje pangender beschouwd kan worden. Wat als een man een beetje een dandy is en van mooie kleren houdt? Is dat verwijfd als de stijlen voor mannen zijn? Zelfs als hij een beetje bohémien zou zijn en iets zou dragen dat traditioneel voor vrouwen is, zijn stijlen altijd in ontwikkeling. Hij zou wel eens op het randje van de mannenmode kunnen zitten. Mannen op deze manier een etiket opplakken is geslacht toekennen aan onze persoonlijkheids eigenaardigheden en esthetische levensstijl keuzes. Het is zinloos.
Het lijkt misschien makkelijk om homo’s in te delen in een mannelijk of een vrouwelijk kamp, maar alleen als je ze beschouwt als stereotypen in plaats van echte mensen. Ik heb veel jonge, flamboyante, verwijfde homo’s gekend die mettertijd zijn veranderd in meer sombere, mannelijke homo’s. Hebben ze van geslacht gewisseld? Ik denk dat het eerlijker is om te zeggen dat hun persoonlijkheid in de loop van de tijd en met de leeftijd veranderde. Hebben de voorstanders van deze bizarre kijk op gender er ooit bij stilgestaan hoe walgelijk en kwetsend het is om een gendermuur op te werpen tussen homomannen en niet één, maar twee gendermuren tussen mij en een zogenaamd verwijfde homoman? Ik heb de pijn gezien die wordt veroorzaakt wanneer wordt gesuggereerd dat een verwijfde homoseksuele man iets anders is dan gewoon een man, net als ieder ander. Ik heb ook zijn toorn gezien.
Het idee van de verwijfde heteroseksuele man lijkt op het eerste gezicht dwaas. Alleen al het mechanisme van wat een hetero man doet als hij seks heeft, zou genoeg moeten zijn om het woord verwijfd uit het raam te gooien! Dan blijft het bepalen van zijn vrouwelijkheid op basis van stijl en persoonlijkheid over. Misschien kanaliseert deze verwijfde heteroseksueel de look en vibe van de biseksuele en esthetisch gender-buigende rocklegende David Bowie. Zijn heteroseksualiteit is onverzadigbaar en onverbiddelijk. Met zijn verwijfde stijl, proeft hij de regenboog van alles wat de vrouwheid hem te bieden heeft in steeds toenemende, gevarieerde en buitensporige daden van heteroseksualiteit. Zo’n kerel? Hij is niet alleen maar een heteroseksuele man. Hij is niet alleen maar een man. Hij is onze God Keizer en ik laat jullie domkoppen hem niet zonder slag of stoot wegslepen!
Aan de vrouwelijke kant is er een type vrouw dat bekend staat als Trans Exclusief Radicaal Feminist of kortweg TERF. Zij is ervan overtuigd dat transvrouwen geen plaats hebben in de vrouwenbeweging omdat het mannen zijn. Hierop zeg ik, nee mevrouw, dat is geen man. Zij is een vrouw, en ik ben beledigd dat ik mijn discussie over mannen heb moeten onderbreken om op uw streken in te gaan. U zou zich moeten schamen.
Wat zegt deze verdeeldheid zaaiende manier van denken over gender tegen transmannen? Het is een erkenning dat ze een soort man zijn, denk ik. Maar niet een man zoals de rest van ons mannen zijn. Ze zijn een trans man. Het is een heel ander geslacht. Ze moeten afgezonderd blijven in hun eigen kleine getto, gescheiden van de rest van de mensheid. Er is een woord voor dat soort houding. Het heet onverdraagzaamheid.
Er is nog genoeg ruimte om dingen te bespreken zoals non-binair en wat heb je. Wees wie je bent. De manier waarop je uitdrukt wie je bent, moet echter niet inhouden dat je de rest van de mensheid regenereert op basis van onze persoonlijkheidskenmerken en met wie we onze orgasmes hebben. Zodra een deel van je zelfexpressie het labelen van andere mensen inhoudt, gaat het niet meer alleen om jou. Stel je voor dat ik, de cisgenderde mannelijke heteroseksuele man, degene zou zijn die met deze etiketten zou komen. Het zou een afschuwelijke vertoning van onverdraagzaamheid zijn. Het is een gevaarlijke en kwetsende oefening. Het is zo pijnlijk duidelijk dat een van de ergste dingen in de wereld voor de LGBT-gemeenschap zou zijn dat mensen zoals ik zouden beginnen te denken volgens deze belachelijke geslachtslijnen. De schade van wat je doet verandert niet alleen omdat je het doet om jezelf uit te drukken. Jouw gekozen manier van zelfexpressie is niet belangrijk genoeg om andere mensen te schaden. Zoek een andere manier om uit te drukken wie je bent.
Laat ons mannen zijn. Gewoon mannen. Wij allemaal. Glorieuze giftigheid en alles. We kunnen vieren of vechten over onze verschillen, maar ieder van ons is nog steeds een man. Dat is wat er echt toe doet. Zing me uit, Klaus! Ik denk dat ik hier alles gezegd heb wat gezegd moet worden.