Obituarium: Andy Etchebarren (1943-2019)

RIP aan Andy Etchebarren, een tweevoudig All-Star catcher en een lange tijd minor-league manager. Hij overleed op 5 oktober op de leeftijd van 76 jaar. Etchebarren speelde voor de Baltimore Orioles (1962, 1965-1975), California Angels (1975-1977) en Milwaukee Brewers (1978). Hij was manager in de minor leagues en in het onafhankelijke honkbal tot 2012.

Andy Etchebarren werd op 20 juni 1943 geboren in Whitter, Calif. Hij was een infielder in het honkbalteam van La Puente High School, maar tekende in 1961 bij de Orioles als catcher, voor $100.000. Hij werd ingedeeld bij het Orioles’ boerderij team in Aberdeen, S.D., en sloeg .224 in 29 wedstrijden. Voormalig Orioles exec Paul Richards, toen bij Houston, zei dat hij Lee MacPhail $150.000 zou geven voor Etchebarren en schatte hem hoger in dan zijn eigen top vooruitzicht, eerste honkman Rusty Staub.

“Hij vangt een hele balwedstrijd en je merkt hem niet eens op. Dat is het kenmerk van een goede catcher, hij vangt gewoon de bal zonder veel ophef. Hij is ook sterk. Hij wordt een goede slagman,” zei Richards enthousiast.

Etchebarren promoveerde naar de Elmira Pioneers in 1962 en sloeg twee homeruns op mede-bonus Lew Krausse in één van zijn eerste wedstrijden met de ploeg. De jonge catcher sloeg in totaal 6 homeruns in 86 wedstrijden, samen met een slaggemiddelde van .249.

Toen het seizoen 1962 ten einde liep, werd de 19-jarige Etchebarren naar de majors gehaald. Hij speelde in twee wedstrijden en sloeg tweemaal een honkslag in zes slagbeurten. Hij was niet de enige Oriole die zijn MLB-debuut maakte op 26 september 1962. De startende werper was Dave McNally, Etchebarren’s teamgenoot bij de Pioneers. McNally gooide een 2-hit shutout, en zijn catcher bracht één van de drie runs van de O’s binnen met een RBI single. De twee zouden levenslang vrienden blijven, en Etchebarren was de enige Oriole die McNally’s begrafenis in 2002 bijwoonde.

Etchebarren bracht het grootste deel van de volgende drie seizoenen door in de minor leagues, waar hij een behoorlijke power en een goede verdediging achter de plaat liet zien. Eind 1965 maakte hij nog een uitstapje naar de majors en had slechts één hit in zes slagbeurten. Die ene slag was echter een 3-run, inside-the-park homerun – zijn eerste MLB homerun. Hij sloeg raak op 6 september op Bill Stafford van de Yankees om een 2-0 voorsprong van New York teniet te doen. De Orioles wonnen het duel met 6-2 om een doubleheader te sweep’en.

Etchebarren was ingepland om in 1966 op het MLB-rooster van de Orioles te staan, omdat hij geen opties meer had. Hij werd echter niet verondersteld een rol van betekenis te spelen, vanwege aanhoudende vragen over zijn offense. In het tussenseizoen werd bij catcher Dick Brown een hersentumor geconstateerd en hij moest geopereerd worden, en catcher Charlie Lau had armproblemen. Terwijl Baltimore op zoek ging naar nieuwe catchers, nam Etchebarren de rol van catcher op zich en werd een verrassende slagsensatie. Een 6-game hitting streak vroeg in het seizoen bezorgde hem een gemiddelde van bijna .400. Hij nam af tot ongeveer .250 bij de All-Star break en .221 aan het einde van het seizoen, maar hij sloeg wel 11 homeruns en bracht 50 punten binnen. Hij verdiende een All-Star selectie voor zijn spel en pakte zelfs een paar MVP stemmen.

Etchebarren ging slechts 1-uit-12 in de World Series tegen de Dodgers, maar hij hielp op andere manieren. “Ik heb hem de beste lopers in de American League zien uitgooien – kerels als Campy Campanaris en Jose Cardenal – en ik denk dat hij in staat is een aantal van de Dodgers uit te gooien,” merkte zijn voormalige teamgenoot Brown op, die nooit meer speelde na zijn hersenoperatie en in 1970 overleed. Brown had gelijk over Etchebarren. De Dodgers stalen slechts één honk in vier wedstrijden, en de Orioles veegden hen van de mat om Wereldkampioen te worden.

Game twee van de Series bevatte een wedstrijd van Jim Palmer tegen Sandy Koufax. Etchebarren sloeg tegen Koufax in de 6e inning en sloeg in een inning-eindigend 5-2-3 dubbelspel. Het was de laatste worp die Koufax ooit in het professionele honkbal gooide, want hij werd afgelost door Ron Perranowski en ging met pensioen na het seizoen.

Etchebarren werd genoemd in het 1967 All-Star Team, maar zijn tweede seizoen als starter was slechter volgens elke offensieve standaard. Hij sloeg .215/.298/.318 in 112 wedstrijden, met 7 homers en 35 RBIs. Op 4 juni ving hij de laatste 15 innings van een 19-inning wedstrijd tegen de Senators. Etchebarren kwam aan slag in de tweede helft van de 19e inning met Brooks Robinson op het eerste honk. Na tweemaal te falen bij het neerleggen van een opofferingsstootslag, sloeg hij een 2-run homer en won het marathonduel met 7-5.

Etchebarren ving nooit meer dan 80 wedstrijden in een seizoen gedurende de rest van zijn tijd bij de Orioles. Hij verloor geleidelijk speeltijd aan Elrod Hendricks en vestigde zich als een perfect capabele reserve catcher. Hij kampte ook met blessures – nooit een ernstige, maar een reeks van zeurende blessures die hem ervan weerhielden om zo productief te zijn als hij was aan het begin van zijn carrière. Hij gaf later toe dat hij na 1967 nooit meer 100% gezond was.

Van 1968 tot 1974 speelde hij gemiddeld 69 wedstrijden per seizoen en sloeg .240 gedurende die periode. Hij sloeg .270 in 1971 en homerde 9 keer in 70 wedstrijden. Etchebarren ving ook de laatste wedstrijd van de 1970 World Series, toen de Orioles de Reds versloegen. Hij deed dat met gebroken ribben, hoewel niemand dat wist tot na afloop van de wedstrijd. Hij viel tijdens de slagtraining voor Game One en moest zwaar getapet worden voordat hij Mike Cuellar kon vangen in de beslissende game.

Etchebarren was niet gelukkig met zijn rol als reserve catcher en eiste meerdere malen te worden overgeplaatst. Na een aantal seizoenen van conflicten kwam het tot een hoogtepunt in 1975, toen hij dreigde met pensioen te gaan en terug te keren naar Californië als hij niet kon worden overgeplaatst naar zijn woonplaats Angels. Vlak voor zijn deadline van 15 juni werd hij inderdaad verkocht aan de Angels. Hij reageerde door .280 te slaan voor de Angels in 31 wedstrijden, na .200 te hebben geslagen in 8 wedstrijden voor Baltimore.

Etchebarren speelde in 103 wedstrijden voor Californië in 1976 maar sloeg slechts .227 met geen power. Hij verhoogde zijn gemiddelde naar .254 in 1977 als reserve catcher voor Terry Humphrey. Etchebarren werd in december 1977 overgenomen door de Milwaukee Brewers maar speelde nauwelijks in 1978. Nadat hij op 7 april de baan als starter op de openingsdag had verdiend (Hij ging 1-uit-3 met een double tegen de Orioles), raakte hij geblesseerd en bracht het grootste deel van het seizoen door op de invaliditeitslijst. Hij onderging in juni een operatie om botsplinters uit zijn rechter elleboog te verwijderen. Etchebarren ging uiteindelijk met pensioen vanwege zenuwschade in zijn arm.

In zijn 15-jarige carrière in de big leagues sloeg Etchebarren .235/.306/.343, met 615 hits waaronder 101 doubles, 17 triples en 49 homeruns. Hij had 309 RBI’s en scoorde 245 runs. Hij had een fielding percentage van .987 en gooide 39 procent van de honklopers uit.

Etchebarren en zijn vrouw kochten een racquetball club in Californië nadat hij met pensioen ging, maar na een paar jaar besloot hij terug te gaan naar het honkbal. Beginnend in 1984 bij de Stockton Ports, zou Etchebarren het grootste deel van de volgende 30 jaar als minor-league of onafhankelijk manager doorbrengen. Het grootste deel van die tijd bracht hij door in de Orioles organisatie, en hij leidde van de Rookie League Bluefield Orioles tot de AAA Rochester Red Wings. Als hij niet aan het hoofd stond van een ploeg in de minor-league, werkte hij als eerste honk-coach of als bank-coach voor de Brewers of Orioles. Etchebarren was één van de 10 Brewers die gewond raakte bij een aardgasexplosie in het clubhuis tijdens Spring Training in 1986 en brandwonden opliep aan zijn armen. In 2009 werd hij manager van de York Revolution in de Atlantic League en leidde de ploeg naar het kampioenschap van de competitie in 2010 en 2011. Hij ging aan het eind van het seizoen 2012 met pensioen.

Misschien Etchebarren’s grootste spel kwam van het veld… ver, ver van het veld. In 1966, toen de Orioles aan de winnende hand waren, besloten een paar spelers een feestje te bouwen bij een zwembad. Drankjes werden genuttigd, spelers gooiden elkaar in het zwembad, de mensen voelden zich goed. Toen merkte Etchebarren dat team superster Frank Robinson, die niet kon zwemmen, op de bodem van het zwembad lag in het diepe gedeelte. Hij dook erin om te kijken hoe het met hem ging, en Robinson greep zich vast aan Etchebarren. Nadat hij weer boven water was gekomen, dook de catcher weer naar beneden en trok Robinson naar de oppervlakte. De laatste 50 jaar honkbalgeschiedenis zou er heel anders hebben uitgezien als Etchebarren die avond niet voor zijn teamgenoot had gezorgd.

Volg mij op Twitter: @rip_mlb
Volg mij op Instagram: @rip_mlb
Volg mij op Facebook: ripbaseball
Support RIP Baseball