De paardenbloem is een gekoesterd botanisch kruid met een lange geschiedenis van gebruik in traditionele kruidenpraktijken wereldwijd. Dit overblijvende kruid heeft een zonnig bloemhoofdje dat bestaat uit honderden kleine bloemetjes, diep ingesneden bladeren die een basale rozet vormen, en een dikke penwortel. Onze paardenbloemwortel wordt biologisch geteeld in de Verenigde Staten. Taraxacum officinale kan worden afgekookt als paardenbloemthee, toegevoegd aan kruidentheemengsels, verwerkt tot paardenbloemextract, of geïnfuseerd in lichaamsverzorgingsrecepten.
Paardenbloem werd van oudsher in veel geneeskundige systemen gebruikt ter ondersteuning van de spijsvertering en de gastro-intestinale gezondheid.*
Paardenbloem is een zonnige, subtiele, maar ongelooflijke plant die al duizenden jaren wordt gebruikt in de Traditionele Chinese Geneeskunde en in de tiende eeuw wordt genoemd in de traditionele Arabische geneeskunde. Het wordt al eeuwenlang gebruikt in traditionele geneeskundige praktijken over de hele wereld als een herstellend tonicum, eetbaar voedsel, en in kruidenbieren en wijnen.
Paardebloemen hebben een zonnegeel bloemhoofdje (dat eigenlijk bestaat uit honderden kleine bloemetjes), typisch voor de Asteraceae-familie, dat zich ’s avonds of bij bewolkt weer sluit en ’s morgens weer opengaat, net als zijn neefje calendula. Wanneer de bloem gesloten is, lijkt hij voor sommigen op een varkensneus, vandaar een van de namen: “varkenssnuit”. Het is een overblijvend kruid met diep ingesneden bladeren die een basale rozet vormen, enigszins vergelijkbaar met een ander familielid, de wilde sla, en heeft een dikke penwortel die donkerbruin is aan de buitenkant en wit aan de binnenkant. Het is inheems in het grootste deel van Europa, Azië, en Noord-Afrika, genaturaliseerd over de hele wereld, en algemeen gevonden groeiend langs wegen en in gazons als een gemeenschappelijk onkruid.
Dandelion wordt commercieel geproduceerd in Bulgarije, Hongarije, Polen, Roemenië, het voormalige Joegoslavië, en het Verenigd Koninkrijk. Paardebloemen groeien echter vrijwel overal, en worden in het wild verzameld in een verscheidenheid van klimaten, zelfs in de Himalaya tot ongeveer 12.000 voet, waar het vaak wordt verzameld voor gebruik in de Ayurvedische geneeskunde (het traditionele genezingssysteem van India). Paardebloemen groeien overal, maar kunnen beter wortelen in vochtige, rijke, diepe grond. Farmacologisch zuiver paardenbloemblad is samengesteld uit de gedroogde bladeren die vóór de bloei worden verzameld en de wortel die in de herfst wordt verzameld of wanneer het inulinegehalte het hoogst is.
Het gebruik van paardenbloem werd voor het eerst schriftelijk vastgelegd in de Tang Materia Medica (659 v. Chr.C.E.), en later opgemerkt door Arabische artsen in de 10e eeuw.
In de Verenigde Staten beschouwden verschillende inheemse culturen paardenbloem als een gewaardeerd eetbaar product, een hulpmiddel bij het maag-darmkanaal, een reinigend middel, en een nuttig kompres of kompres. De Bella Coola uit Canada maakten een afkooksel van de wortels om gastro-intestinale problemen te verlichten; de Algonquian aten de bladeren voor hun veranderende eigenschappen en gebruikten ze ook uitwendig als een kompres. Bovendien stoomden de Aleoeten de bladeren en brachten ze uitwendig aan op keelpijn. De Cherokee geloofden ook dat de wortel een geneeskrachtig middel was en maakten thee van de plant (bladeren en bloemen) om te kalmeren. Het is interessant op te merken dat paardenbloemen ook door de Iroquois werden gebruikt. Zij maakten thee van de hele plant en beschouwden het ook als een tonicum. In het zuidwesten van de VS, in Spaans sprekende gemeenschappen die kruidenkunde beoefenen, wordt paardenbloem “chicoria” of “diente de leon” genoemd.
In de Traditionele Chinese Geneeskunde (TCM) wordt het aangeduid als “Xin Xiu Ben Cao” of “Pu Gong Ying” en beschouwd als energetisch zoet, drogend en verkoelend. Volgens de TCM zuivert paardenbloem de hitte van de lever en heeft het een gunstige invloed op de maag en longen, en kan het de stemming verbeteren en het geven van borstvoeding ondersteunen.
De wortel is als officieel opgenomen in het National Formulary van de Verenigde Staten, in de farmacopees van Oostenrijk en Tsjechië, in de Ayurvedische Farmacopee, en in de Britse Herbal Pharmacopoeia onder andere. Kruidenkundige Rosemary Gladstar promoot dit kruid sterk en zegt dat het “van onschatbare waarde is voor vrouwen in de menopauze”. Het voordeel van paardenbloemwortel voor het spijsverteringskanaal is tweeledig, omdat het inuline bevat en ook een bitter digestief tonicum is dat het spijsverteringsstelsel versterkt en de eetlust stimuleert. Het kalmeert hitte en ook hete emoties en is dus nuttig bij diegenen die geïrriteerd zijn.
De jonge paardenbloem greens (in plaats van de oudere die te bitter worden) zijn heerlijk in salades. Deze bladeren kunnen ook worden gestoomd als spinazie (hoewel ze iets langer nodig hebben om te koken dan spinazie) en gekruid met zout, peper en boter. Andere hartige kruiden zoals nootmuskaat, knoflook, ui of citroenschil kunnen ook worden toegevoegd.
Paardebloemwortel wordt beschouwd als energetisch bitter, drogend en verkoelend.
Voorzorgsmaatregelen
Geen bekende voorzorgsmaatregelen. Wij raden u aan een gekwalificeerde arts uit de gezondheidszorg te raadplegen voordat u kruidenproducten gebruikt, vooral als u zwanger bent, borstvoeding geeft of medicijnen gebruikt.
*Deze verklaring is niet geëvalueerd door de Food and Drug Administration. Dit product is niet bedoeld voor diagnose, behandeling, genezing of preventie van welke ziekte dan ook. Alleen voor educatieve doeleinden.