Chris DeGarmo

Wczesne lataEdit

DeGarmo urodził się w Wenatchee, w stanie Waszyngton. Rodzina, w której dorastał, borykała się z problemami, ponieważ jego ojciec ich porzucił. Później napisze o tym w utworze „Bridge”, pochodzącym z albumu Queensryche „Promised Land” z 1994 roku. Piosenka opisuje cenione relacje DeGarmo z dziadkiem i emocjonalne doświadczenie jego biologicznego ojca, który próbuje naprawić krzywdy po latach nieobecności.

W szóstej klasie był w tej samej klasie, co jego przyszły kolega z zespołu Scott Rockenfield. DeGarmo dołączył do Interlake High School jako drugi rok w 1979 roku i dołączył do swoich szkolnych kolegów w zespołach garażowych, takich jak Joker, w którym grał gitarzysta Michael Wilton. Po tym jak został wyrzucony z Jokera i zastąpiony gitarzystą, którego stać było na droższy sprzęt, DeGarmo założył zespół Tempest z wokalistą i basistą Markiem Hovlandem oraz perkusistą Kevinem Hodgesem na perkusji, który odszedł i został zastąpiony przez Marka Wellinga, po czym zespół został przemianowany na D-H-W (DeGarmo-Hovland-Welling).

QueensrÿcheEdit

Początki i główne sukcesy (1980-1997)Edit

W 1980 roku Wilton i Rockenfield, który był perkusistą, założyli zespół o nazwie Cross+Fire, a DeGarmo i Hovland dołączyli wkrótce potem. Grali oni covery popularnych zespołów heavy metalowych, takich jak Iron Maiden i Judas Priest. Hovland odszedł, ponieważ musiał dojeżdżać do pracy dość daleko i nie przepadał za Iron Maiden. Na jego miejsce przyszedł basista Eddie Jackson, kolega Rockenfielda z liceum. Nazwa zespołu została zmieniona na The Mob. W 1982 roku zespół przestawił się z grania coverów na pisanie oryginalnego materiału i zatrudnił Geoffa Tate’a jako wokalistę. Po nagraniu tego, co miało stać się debiutancką EP-ką grupy w Triad studios w Redmond, WA, zespół zdecydował się na nazwę Queensrÿche (pochodzącą od kompozycji DeGarmo i otwierającego EP-kę utworu „Queen of the Reich”).

Problemy z odtwarzaniem tych plików? Zobacz pomoc multimediów.

Jako ich główny autor piosenek, DeGarmo był w dużej mierze odpowiedzialny za pisanie skomplikowanych kompozycji zespołu wraz z Wiltonem i Tate’em. W 1990 roku utwór „I Don’t Believe in Love” autorstwa DeGarmo i Tate’a został nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Metal Performance. DeGarmo był jedynym autorem hitu zespołu z 1991 roku „Silent Lucidity”, który dotarł do pierwszej dziesiątki na liście Billboard Hot 100, był nominowany do Grammy w dwóch kategoriach (Best Rock Song, Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal) podczas rozdania nagród w 1992 roku, jak również otrzymał pięć nominacji do VMA i jedną wygraną, a gitarzysta otrzymał nagrodę BMI dla autora piosenek.

Odejście z zespołu (1997)Edit

DeGarmo opuścił Queensrÿche z nieujawnionych powodów pod koniec 1997 roku po trasie koncertowej zespołu w ramach wsparcia szóstego albumu studyjnego zespołu, Hear in the Now Frontier. Jego odejście nie zostało ogłoszone publicznie aż do 28 stycznia 1998 roku. Zastanawiając się nad erą Queensryche’s Promised Land, DeGarmo ujawnił, że już wcześniej rozważał odejście z zespołu:

W tym momencie kwestionowałem długoterminową stabilność grupy. Poziom wewnętrznej i zewnętrznej dysfunkcji był dla mnie nie do zaakceptowania. Najwyraźniej nikt inny nie zwracał na to uwagi, ani nie zadawał sobie trudu, by porównać udane elementy i priorytety naszej przeszłości z naszą obecną trajektorią.

Jego uwagi wydają się być zgodne z późniejszymi oświadczeniami innych członków zespołu, że wypalenie i chęć realizowania zainteresowań poza Queensrÿche były powodami jego odejścia. Dla przykładu, Rockenfield powiedział: „Chciał realizować się w innych rzeczach. Czuł, że zrobił w swoim życiu to, czego chciał muzycznie i chciał iść dalej.” Jednak Dan Birchall z fanowskiego magazynu Screaming in Digital maluje bardziej złożony obraz trzech czynników, które kulminowały w decyzji DeGarmo o odejściu z zespołu:

• Sukces Empire i wynikające z niego życie w trasie w latach 90-tych mocno nadwyrężyły małżeństwa członków zespołu, podczas gdy małżeństwo DeGarmo było jedynym, które przetrwało, co zaowocowało motywem spędzania większej ilości czasu z żoną i dziećmi.
• Niektórzy członkowie zespołu walczyli z alkoholem po trasie „Building Empires”, powodując zespół stracić ostrość, i w tym świetle, DeGarmo jest postrzegany jako ten, który utrzymał Tri-Ryche Corporation (strona biznesowa zespołu) działa w jego roli jako prezes, jako siła napędowa za motywowanie zespołu, aby dostać się z powrotem razem i nagrać Promised Land, i jako ten, aby ostatecznie przejść do negocjacji z Virgin Records sam po upadłości EMI-America, z powodu braku zainteresowania lub udziału innych członków.
• Rodziny wszystkich członków zespołu były bardzo blisko, tworząc „rozszerzoną rodzinę Queensrÿche”, ale po rozwodach ta dynamika interpersonalna zmieniła się, gdy do rozszerzonej rodziny dołączyły nowe dziewczyny, które nie zawsze dobrze dogadywały się z obecnymi członkami zespołu, co z kolei wpłynęło na niektóre z bliskich więzi między członkami zespołu.

DeGarmo został zastąpiony w Queensrÿche przez Kelly Gray (1998-2002), Mike’a Stone’a (2002-2008) i Parkera Lundgrena (2008-obecnie).

Sesje The Tribe (2003)Edit

Z nieuchronnie zbliżającym się terminem wydania kolejnego albumu i napiętymi wewnętrznymi relacjami zespołu, które sprawiły, że brakowało im materiału, zadzwoniono do DeGarmo z pytaniem, czy byłby zainteresowany wniesieniem piosenek do projektu. Po spotkaniu z Tate’m, DeGarmo zgodził się i wziął udział w sesji Tribe, współtworząc muzykę do utworów „Falling Behind”, „Doin’ Fine” i „Art of Life”, a także współtworząc muzykę do „Desert Dance” i „Open”. DeGarmo napisał również muzykę i tekst do utworu „Justified”, ale nie znalazł się on na albumie, ponieważ przedwcześnie opuścił sesje nagraniowe. Piosenka ta znalazła się później na kolekcjonerskiej edycji albumu „Sign of the Times” z 2007 roku, zawierającego największe przeboje zespołu. Powszechnie zakłada się, że podobne problemy interpersonalne jak w 1997 roku są przyczyną jego drugiego odejścia.

Późniejsze lataEdit

Po odejściu z zespołu DeGarmo rzadko pojawia się publicznie, ale zawsze pozostawał w przyjaźni z Queensrÿche, a zwłaszcza ze swoim przyjacielem z liceum Wiltonem. Ponieważ pozostaje on wysoko ceniony w oczach fanów Queensrÿche, zarówno on, jak i pozostali członkowie zespołu są często pytani, czy kiedykolwiek dołączy ponownie do Queensrÿche. Wilton odpowiedział na to pytanie w czerwcu 2013 roku w następujący sposób: „jeśli jest szansa na współpracę, cóż, po prostu zachowamy to w tajemnicy”. W 2011 roku DeGarmo skomentował:

Cóż, nigdy nie powiem nigdy. Nie wiem jednak, jak bardzo jest to prawdopodobne. Wciąż jestem w dobrych stosunkach ze wszystkimi. Nadal jesteśmy połączeni i komunikujemy się. Mamy chemię, to nie jest problem.

Najgłębszą zmianą w składzie Queensrÿche od odejścia DeGarmo w 1997 roku, było zwolnienie Tate’a przez pozostałych członków założycieli Rockenfielda, Wiltona i Jacksona w czerwcu 2012 roku, co doprowadziło do sprawy sądowej, która tymczasowo pozwoliła obu stronom na używanie nazwy zespołu i spowodowała podział wśród fanów. Mimo, że DeGarmo powstrzymał się od publicznego komentowania tego wszystkiego, obie strony mówiły z powściągliwością o opinii DeGarmo na temat obecnej sytuacji w zespole i sugerowały, że pozostał on przyjacielem obu stron. Tate powiedział o swoich relacjach z DeGarmo: „Jesteśmy przyjaciółmi. Widzimy się prawdopodobnie raz w miesiącu – gramy w golfa, jemy lunch”. Wilton skomentował:

Chris i ja zawsze byliśmy dobrymi przyjaciółmi. To znaczy, dorastaliśmy razem, byliśmy kumplami z liceum i nadal jesteśmy przyjaciółmi. Cały czas gram z nim w golfa. Nasze rodziny są przyjaciółmi. I tak, on jest świadomy tego, co się dzieje. Nie będę wypowiadał się w jego imieniu, ale mogę powiedzieć, że popiera wszystko, co robimy i to wspaniałe, że Chris i ja mamy ze sobą kontakt. Wiesz, on ma wiele rzeczy w ogniu, które chce zrobić i jest prawdziwym koneserem świetnego pisania piosenek. To w zasadzie wszystko, co mogę ci powiedzieć. Zdecydowanie, on jest w pobliżu, dużo rozmawiamy, ale naprawdę nie mogę nic powiedzieć.

W 2013 roku DeGarmo i Rockenfield obchodzili razem 50. urodziny, ponieważ ich urodziny dzieli tylko jeden dzień. Inni członkowie Queensrÿche również byli obecni.

Inne zajęciaEdit

Po opuszczeniu Queensrÿche, DeGarmo rozpoczął pełnoetatową karierę jako profesjonalny pilot odrzutowca biznesowego. Posiada licencję Airline Transport Pilot Licence, którą zdobył w latach największych sukcesów komercyjnych Queensrÿche. a także uprawnienia typu CL-30 (Challenger 300), LR-JET (Learjet), IA-Jet (Westwind) i LR-45 (Learjet 45) nadane przez FAA. W 2013 roku Rockenfield powiedział, że „jest w tym bardzo skuteczny”.

Kariera muzyczna DeGarmo po Queensrÿche obejmuje współpracę z gitarzystą Jerry’m Cantrellem (jako gitarzysta koncertowy w 1998 roku, oraz występ na albumie studyjnym Degradation Trip z 2002 roku grając na gitarze slide w utworze Anger Rising), oraz z wokalistą Vinnie Dombroskim z Sponge, basistą Alice in Chains Mike’m Inezem i perkusistą Seanem Kinneyem w krótko działającym projekcie Spys4Darwin, który DeGarmo założył wraz z Kinneyem w 1999 roku, po tym jak koncertowali jako część zespołu Jerry’ego Cantrella na jego trasie Boggy Depot. Grupa wydała jedną EP-kę w 2001 roku, Microfish, i zadebiutowała na żywo na Endfest w Seattle 4 sierpnia 2001 roku.

18 lutego 2005 roku DeGarmo dołączył do pozostałych członków popularnego zespołu rockowego Alice in Chains i innych artystów z obszaru Seattle na koncert Tsunami Continued Care Relief. Pomagał zespołowi rockowemu Dredg przy produkcji i aranżacji ich albumu studyjnego Catch Without Arms z 2005 roku, a także napisał kilka utworów do muzyki filmowej z frontmanem Dredg, Gavinem Hayesem.

DeGarmo mieszka w Seattle wraz z żoną i dziećmi. Od 2009 roku pracuje nad projektem o nazwie The Rue ze swoją córką Rylie DeGarmo. W 2013 roku Rockenfield powiedział: „Jego córka jest piosenkarką, a on pomaga jej trochę przy piosenkach. Poza tym, głównie zajmuje się muzyką na boku. Chris powiedział mi ostatnio, że jest absolutnie szczęśliwy ze swoim życiem takim, jakie jest.” W 2015 roku The Rue wydali debiutancką EP-kę z sześcioma utworami pod własnym tytułem.

W 2018 roku DeGarmo zagrał na gitarze akustycznej w utworze „Drone” z szóstego albumu Alice in Chains, Rainier Fog. Podczas gdy zespół nagrywał w Studio X latem 2017 roku, Jerry Cantrell zmagał się z akustyczną partią, którą opisał jako „pajęczy akord, dziwną rzecz do skubania”. DeGarmo był w studiu mniej więcej w tym czasie, więc Cantrell postanowił pozwolić mu grać na gitarze akustycznej zamiast tego.

.