Obituary: Andy Etchebarren (1943-2019)

RIP do Andy’ego Etchebarrena, dwukrotnego All-Star catcher i długoletniego menedżera minor-league. Zmarł w dniu 5 października w wieku 76 lat. Etchebarren grał dla Baltimore Orioles (1962, 1965-1975), California Angels (1975-1977) i Milwaukee Brewers (1978). Zarządzał w ligach mniejszych i w niezależnym baseballu do 2012 roku.

Andy Etchebarren urodził się w Whitter, Calif. 20 czerwca 1943 roku. Był infielder w drużynie baseballowej La Puente High School, ale podpisał z Orioles w 1961 roku jako catcher, za $ 100,000. Został przydzielony do drużyny farm Orioles w Aberdeen, S.D., i trafił .224 w 29 meczach. Były dyrektor Orioles Paul Richards, wtedy z Houston, powiedział, że dałby Lee MacPhailowi $150,000 za Etchebarrena i ocenił go wyżej niż jego własny najlepszy prospekt, pierwszy bazowy Rusty Staub.

„On łapie całą grę w piłkę i nawet go nie zauważasz. To znak rozpoznawczy dobrego łapacza, po prostu łapie piłkę bez większych fanfar. Jest też silny. Będzie z niego dobry zawodnik,” zachwycił się Richards.

Etchebarren przeniósł się do Elmira Pioneers w 1962 roku i połączył dwa home runy z kolegą z bonusu Lew Krausse w jednym ze swoich pierwszych meczów z drużyną. Młody łapacz uderzył w sumie 6 home runów w 86 meczach, wraz z .249 średnią punktową.

Wraz z kończącym się sezonem 1962, 19-letni Etchebarren został sprowadzony do majors. Zagrał w dwóch meczach i w 6 at-batach dwa razy zaśpiewał. Nie był jedynym Oriole, który zadebiutował w MLB 26 września 1962 roku. Początkowym miotaczem był Dave McNally, kolega Etchebarrena z drużyny Pioneers. McNally rzucił 2-hit shutout, a jego łapacz wbił jeden z trzech biegów O’s dzięki singlowi RBI. Obaj pozostali przyjaciółmi na całe życie, a Etchebarren był jedynym zawodnikiem Oriole, który uczestniczył w pogrzebie McNally’ego w 2002 roku.

Etchebarren spędził większość z kolejnych trzech sezonów w ligach mniejszych, pokazując przyzwoitą moc i dobrą obronę za płytą. Dostał kolejną podróż do majors na koniec 1965 roku i miał tylko jeden hit w 6 at-bats. Tym jednym trafieniem był jednak 3-punktowy, inside-the-park home run – jego pierwszy homer w MLB. Podłączył się do Billa Stafforda z Yankees 6 września, aby zniwelować przewagę 2-0 Nowego Jorku. The Orioles wygrał grę 6-2 do zamiatania doubleheader.

Etchebarren był slotted być na Orioles 'MLB roster w 1966, jak był z opcji. Jednak nie miał grać znaczącą rolę, ze względu na ciągłe pytania o jego ofensywie. W trakcie sezonu u początkującego łapacza Dicka Browna zdiagnozowano guza mózgu i konieczna była operacja, a rezerwowy łapacz Charlie Lau miał problemy z ramieniem. Podczas gdy Baltimore szukało nowego łapacza, Etchebarren przejął jego rolę i stał się zaskakującą sensacją. Na początku sezonu miał 6-meczową serię trafień, a jego średnia wynosiła prawie 400 punktów. W przerwie All-Star spadła do około .250, a pod koniec sezonu do .221, ale zaliczył 11 home runów i zdobył 50 punktów. Zdobył wybór All-Star za swoją grę, a nawet zebrał kilka głosów MVP.

Etchebarren poszedł tylko 1-for-12 w World Series przeciwko Dodgers, ale pomógł w inny sposób. „Widziałem jak wyrzucał najlepszych biegaczy w lidze amerykańskiej – kolegów takich jak Campy Campanaris i Jose Cardenal – i myślę, że jest w stanie wyrzucić niektórych Dodgersów”, skomentował jego były kolega z drużyny Brown, który już nigdy nie zagrał po operacji mózgu i zmarł w 1970 roku. Brown miał rację co do Etchebarrena. Dodgers ukradł tylko jedną bazę w czterech grach, jak Orioles zamiatał je, aby stać się mistrzami świata.

Game Two of the Series featured a matchup of Jim Palmer vs. Sandy Koufax. Etchebarren uderzył przeciwko Koufaxowi w 6. minucie i wbił się w kończącą mecz grę podwójną 5-2-3. Był to ostatni rzut Koufaxa w zawodowym baseballu, ponieważ został zastąpiony przez Rona Perranowskiego i przeszedł na emeryturę po sezonie.

Etchebarren został wymieniony do drużyny All-Star Team 1967, ale jego drugi sezon jako starter był gorszy według każdego standardu ofensywnego. On slashed .215/.298/.318 w 112 meczach, z 7 homers i 35 RBI. 4 czerwca złapał ostatnie 15 inningów w 19-sto calowym meczu przeciwko Senators. Etchebarren wszedł na boisko w 19. minucie, kiedy Brooks Robinson był na pierwszej bazie. Po tym, jak nie udało mu się dwa razy złożyć ofiary bunt, uderzył 2 run homer, aby wygrać maraton gry, 7-5.

Etchebarren nigdy nie złapał więcej niż 80 gier w sezonie do końca jego czasu z Orioles. Stopniowo tracił czas gry na rzecz Elroda Hendricksa i zadomowił się jako doskonale radzący sobie rezerwowy łapacz. Zmagał się również z kontuzjami – nigdy nie były one poważne, ale seria dokuczliwych urazów uniemożliwiała mu bycie tak produktywnym, jak na początku kariery. Później przyznał, że nigdy nie był w 100% zdrowy po 1967.

Od 1968 do 1974, grał średnio 69 meczów w sezonie i uderzył .240 w tym okresie. W 1971 roku miał najwyższą notę .270, a w 70 meczach trafił 9 razy. Etchebarren złapał również finałowy mecz 1970 World Series, w którym Orioles pokonali Reds. Zrobił to ze złamanymi żebrami, choć nikt nie wiedział o tym aż do zakończenia meczu. Upadł w treningu battingu przed Game One i musiał być mocno oklejony taśmą, zanim mógł złapać Mike’a Cuellara w grze klinczu.

Etchebarren nie był zadowolony ze swojej roli jako rezerwowego łapacza i domagał się, aby być sprzedawane wiele razy. Po kilku sezonach konfliktu, rzeczy doszły do głowy w 1975 roku, kiedy zagroził, że przejdzie na emeryturę i wróci do domu do Kalifornii, jeśli nie będzie mógł być handlowany do rodzinnego miasta Angels. Tuż przed upływem terminu 15 czerwca, rzeczywiście został sprzedany do Aniołów. Odpowiedział uderzając .280 dla Aniołów w 31 grach, po batting .200 w 8 grach dla Baltimore.

Etchebarren grał w 103 grach dla Kalifornii w 1976 roku, ale uderzył tylko .227 bez mocy. Podniósł swoją średnią do .254 w 1977 roku jako rezerwowy łapacz Terry’ego Humphrey’a. Etchebarren został pozyskany przez Milwaukee Brewers w grudniu 1977 roku, ale w 1978 roku prawie nie grał. Po zdobyciu posady startera w dniu otwarcia 7 kwietnia (trafił 1-for-3 z dubletem przeciwko Orioles), doznał kontuzji i większość sezonu spędził na liście inwalidzkiej. W czerwcu przeszedł operację usunięcia odłamków kostnych z prawego łokcia. Etchebarren przeszedł na emeryturę z powodu uszkodzenia nerwów w ramieniu.

W swojej 15-letniej karierze w wielkich ligach, Etchebarren slashed .235/.306/.343, z 615 trafieniami, które obejmowały 101 podwójnych, 17 potrójnych i 49 home runów. Miał 309 punktów RBI i zdobył 245 biegaczy. Miał dożywotni .987 procent fielding za płytą i wyrzucił 39 procent baserunners.

Etchebarren i jego żona kupiła klub racquetball w Kalifornii po tym, jak przeszedł na emeryturę, ale po kilku latach, postanowił wrócić do baseballu. Zaczynając w 1984 roku w Stockton Ports, Etchebarren spędził większość z następnych 30 lat jako menedżer w mniejszej lidze lub niezależny. Większość tego czasu spędził w organizacji Orioles, gdzie zarządzał od Rookie League Bluefield Orioles do AAA Rochester Red Wings. Kiedy nie prowadził drużyny w lidze, pracował jako trener pierwszej bazy lub trener ławki rezerwowych w Brewers lub Orioles. Etchebarren był jednym z 10 Brewersów, którzy zostali ranni w wybuchu gazu w klubie podczas wiosennego treningu w 1986 roku, doznając poparzeń rąk. W 2009 roku został menedżerem York Revolution w Atlantic League i poprowadził drużynę do mistrzostwa ligi w 2010 i 2011 roku. Przeszedł na emeryturę pod koniec sezonu 2012.

Prawdopodobnie największa gra Etchebarrena miała miejsce poza boiskiem… daleko, daleko poza boiskiem. W 1966 roku, kiedy Orioles wygrywali, kilku graczy postanowiło urządzić imprezę przy basenie. Pito drinki, zawodnicy wrzucali się nawzajem do basenu, ludzie czuli się całkiem dobrze. Wtedy Etchebarren zauważył, że supergwiazda drużyny Frank Robinson, który nie umiał pływać, był na dnie basenu w głębokiej części. Zanurzył się, by sprawdzić, co z nim, a Robinson chwycił się Etchebarrena. Po wynurzeniu się w celu zaczerpnięcia powietrza, łapacz ponownie zanurkował w dół i wyciągnął Robinsona na powierzchnię. Ostatnie 50+ lat historii baseballu wyglądałoby dużo, dużo inaczej, gdyby Etchebarren nie wypatrywał swojego kolegi z drużyny tamtej nocy.

Follow me on Twitter: @rip_mlb
Follow me on Instagram: @rip_mlb
Śledź mnie na Facebooku: ripbaseball
Wspieraj RIP Baseball

.