Vraag Fiona Apple om haar vriendin Cara Delevingne te beschrijven, en ze vergelijkt haar met een vreemd land waar je je meteen thuis voelt. “Alsof Parijs bevolkt zou worden door Chicagoans,” schrijft Apple in een e-mail aan Variety. “Op het eerste gezicht vallen je misschien de chique garens en slanke silhouetten en highbrow kunst op – maar in live action is ze een grote, hartelijke knuffel van een vrouw, met een zilte geest en een liefdevolle soort kracht.”
Het grootste deel van haar leven wist Delevingne niet zeker wat ze met haar eigen verlangens aanmoest: of ze ze wel kon opeisen, of ze zelfs hardop kon zeggen. Op deze dag in mei, tijdens een Zoom-gesprek vanuit Los Angeles, zegt Delevingne dat haar weg naar acceptatie het weggooien van labels inhield. “Het ding is met mij, ik verander veel,” zegt de 27-jarige Britse acteur, model, zangeres en ster van de Amazon tv-serie “Carnival Row,” die zich afspeelt in een fantasie-universum. “Ik voel me de hele tijd anders. Sommige dagen voel ik me vrouwelijker. Sommige dagen voel ik me meer een man.”
Delevingne schikt zich op een woord om haar identiteit te beschrijven. “Ik zal altijd, denk ik, panseksueel blijven,” zegt ze, wat betekent dat ze zich aangetrokken voelt tot alle geslachten. “Hoe men zichzelf ook definieert, of het nu ‘zij’ of ‘hij’ of ‘zij’ is, ik word verliefd op de persoon – en dat is dat. Ik voel me aangetrokken tot de persoon.”
Met bijna 45 miljoen volgers op Instagram is Delevingne een van Hollywoods meest zichtbare queer acteurs. Ze heeft bewezen dat ze uit kan zijn, gefotografeerd door de paparazzi wandelend met haar vriendin, zonder haar carrière op te offeren in studiofilms – onder hen, het 2016 comic book voertuig “Suicide Squad,” waarin ze een boze tovenares speelde, en het 2015 tienermysterie “Paper Towns,” dat zich afspeelt in een middelbare school. Nog belangrijker is dat ze haar spotlights heeft gebruikt om begrip te kweken voor geestelijke gezondheidsproblemen, met name onder LGBTQ-jongeren.
Acceptatie is niet altijd gemakkelijk geweest voor Delevingne, vooral in Hollywood. Ze herinnert zich hoe Harvey Weinstein haar in de begindagen van haar carrière op een avond uit het niets belde. “Harvey was een van de mensen die me vertelde dat ik niet met een vrouw kon zijn en ook geen actrice kon zijn,” zegt ze. “Ik moest een baard hebben.” In 2017 deelde Delevingne op een Instagram-post een verhaal over een daaropvolgende ontmoeting met de filmmogul, die nu een gevangenisstraf van 23 jaar uitzit wegens verkrachting en aanranding. Volgens Delevingne nodigde Weinstein haar uit op zijn hotelkamer en probeerde hij haar te zoenen, wat ze weerstond, voordat hij haar een rol aanbood in het drama “Tulip Fever.”
Ze heeft al eerder over het onheilspellende telefoontje van Weinstein gesproken, maar niet met dezelfde trieste nabeschouwing. “Voor mij was het idee om een baard te hebben – ik had het al eerder gehoord – ik voelde me er gewoon zo ontmoedigd door,” zegt Delevingne. “Heb je een gesprek met een kerel, en ze hebben zoiets van: ‘Ik ga doen alsof ik bij je ben, maar niet echt van je hou’? Ik denk een beetje dat toen ik meer die kant op werd geduwd, ik me realiseerde hoeveel meer ik nodig had om de andere kant op te gaan.”
In 2018 vertelde Delevingne haar fans dat ze zich identificeerde als seksueel fluïde. “Ik had nooit gedacht dat ik uit de kast moest komen,” zegt ze. “Het was gewoon een soort van: ‘Dit is wie ik ben. Het is maar dat je het weet.” Dit jaar, op tijd voor Pride, lanceert ze een kledinglijn voor Puma (denk aan regenboogkleurige sandalen en tanktops), waarvan een deel van de opbrengst ten goede komt aan LGBTQ+ stichtingen. Als ambassadrice voor het kledingmerk heeft ze een partnership van 1 miljoen dollar mogelijk gemaakt tussen Puma en The Trevor Project, de non-profit organisatie die zich inzet voor zelfmoordpreventie bij queer en questioning jongeren. “Ze heeft een belangrijke rol gespeeld”, zegt Sam Gold, manager talentengagement van de organisatie. “We horen elke dag van jonge mensen die inspiratie putten uit hun idolen zoals Cara.”
Een jaar geleden nam Delevingne een prijs in ontvangst op het jaarlijkse gala van The Trevor Project, waarbij ze een gedicht voorlas dat ze als tiener had geschreven en eerlijk sprak over het leren hoe liefde aanvoelde. Ze zegt dat op de cover van Variety’s Pride nummer staan iets is wat haar jongere zelf niet had kunnen bevatten: “Ik wou dat ik dat tegen mijn 16-jarige zelf had kunnen zeggen, want eerlijk gezegd zou ik het nooit geloofd hebben.”
Diegenen die dicht bij Delevingne staan, beschrijven haar als een niet-beroemd beroemd persoon. Ze heeft een gave om gemakkelijk vrienden te maken, met een feministische posse van enkele van Hollywoods grootste sterren. Op haar Instagram-account verschijnen regelmatig mensen als Rihanna, Ellie Goulding, Kendall Jenner, Rita Ora en Taylor Swift, bij wie Delevingne naar eigen zeggen ooit in een opwelling een zomer in New York is ingetrokken.
“Cara is extreem, excentriek, hilarisch, liefdevol en diep loyaal,” schrijft Swift in een e-mail aan Variety. “Ze is van nature een ontdekkingsreiziger en is altijd op jacht naar het volgende avontuur, waardoor het een wilde rit is om haar vriendin te zijn. Je weet echt nooit waar de nacht je zal brengen als zij in de buurt is. Maar terwijl ze temperamentvol en extravert is, is ze ook de persoon die je in een hoekje van een feestje vindt, urenlang pratend met iemand die ze net heeft ontmoet, gewoon omdat ze een moeilijke tijd doormaken. Ze is heel nieuwsgierig naar anderen en heel gevoelig. Het is die mengeling van nieuwsgierigheid en gevoeligheid die haar volgens mij zo’n natuurtalent maakt in het worden van iemand anders voor de camera.”
Orlando Bloom, Delevingne’s tegenspeelster in “Carnival Row”, heeft gemerkt dat ze voortdurend in beweging is – op de een of andere manier. “Ze is uniek zichzelf,” zegt hij. “Ze is altijd in beweging, klikt met haar vingers, tikt.” Bloom gelooft dat dit een belangrijk ingrediënt is voor haar succes als acteur: “Wanneer ze momenten van stilte heeft in juxtapositie met haar nerveuze energie, werkt het.”
Het is een surrealistisch jaar geweest voor Delevingne, zoals het voor iedereen is geweest. Ze begon de winter in Praag, waar ze het tweede seizoen van “Carnival Row” filmde, waarin ze de panseksuele fee Vignette speelt. Maar de productie werd in maart stilgelegd vanwege het coronavirus, waardoor ze gedwongen was de set te verlaten en naar haar huis in Los Angeles te gaan. Ze zegt dat ze zes van de acht geplande afleveringen heeft gefilmd, maar ze is niet zeker wanneer het seizoen zal worden uitgezonden. “Het tweede seizoen wordt zo goed, maar ik weet niet wanneer we het gaan afmaken,” zegt Delevingne. “En waarschijnlijk pas in de winter, want dan moet het buiten koud zijn en sneeuwen en ellendig.”
Wanneer ze niet acteert, moonlights Delevingne als muzikant, het schrijven van haar eigen materiaal (hoewel ze nog niet een volledige plaat uit te brengen). Ze klokte een cameo op Apple’s recente fenomeen van een album, zingen achtergrondzang op het titelnummer, “Fetch the Bolt Cutters.” Het nummer is een meditatie over het bevrijden van jezelf (wat vooral schrijnend voelt voor degenen onder ons die gevangen zitten in onze huizen). Apple begon voor het eerst te corresponderen met Delevingne via een sms-ketting met Delevingne’s toenmalige vriendin Annie Clark (misschien beter bekend als St. Vincent). “We sms’ten elkaar in een draadje, en dat ging zo door tot ze uit elkaar gingen, waarop ik met allebei apart contact bleef houden,” legt Apple uit. “Ik denk dat Annie me mijn eerste indruk van Cara gaf, door naar haar te verwijzen als ‘goof’. Ze is behoorlijk goofy, en dat stelde me op mijn gemak! Daarna zouden Cara en ik FaceTime-en, en semiregularly text lyrics heen en weer voor onze denkbeeldige (maar nog steeds mogelijk!) band, de Rug Burns.”
Ze besloten uiteindelijk om elkaar in persoon te ontmoeten. “Ik had het gevoel dat ik mijn muzikale zielsverwant ontmoette; ze liet me me als een kind voelen,” zegt Delevingne over Apple. Ze sloten zich op in een kamer en begonnen opnames te maken. “Ongelooflijk verhaal,” zegt Delevingne. “Ze liet haar katten cremeren en kreeg daarna hun botten. Ik denk niet gecremeerd, maar wat dan ook – op de een of andere manier. Ze maakt muziek van haar kattenbotten, dus het betekent dat haar katten in het liedje zitten. Ik denk dat het echt een enigszins krankzinnig maar prachtig idee is.”
Meer recentelijk, Delevingne brak met haar nieuwste vriendin, de voormalige “Pretty Little Liars” ster Ashley Benson. Twee jaar lang waren ze het “it” -koppel dat de paparazzi overal in Los Angeles volgden als ze gingen wandelen of naar huis terugkeerden. Delevingne weigert om over de relatie in het bijzonder te spreken, maar ze erkent de tol die komt van het daten van iemand zo publiekelijk. “Ik heb me altijd slecht gevoeld voor iedereen met wie ik ooit een relatie heb gehad,” zegt ze. “Het is heel moeilijk om de normaliteit erin te houden. Ik denk dat ik daarom de neiging heb om mijn privéleven nu veel meer privé te houden, omdat dat openbare gedoe eigenlijk een heleboel dingen kan verpesten.”
Ze probeert het beste te maken van deze tijd in zelfgekozen isolement. “Ik ben druk bezig geweest,” zegt Delevingne. “Ik heb een heel drumstel-piano-gitaarinstallatie, wat echt geweldig is. Mijn honden zijn heel belangrijk geweest om in de buurt te hebben. Gewoon een dagelijks patroon aanhouden.” Ze plant regelmatig Zoom-gesprekken met haar yogalerares. “Ik wil er echt uitkomen met de wetenschap dat ik gegroeid ben,” zegt Delevingne. “Ik probeer nog steeds dingen te creëren en te doen.”
Delevingne is geboren in een upper-class gezin in Hammersmith, Londen. Haar vader, Charles, is een projectontwikkelaar; haar moeder, Pandora, is een socialite die heeft gestreden tegen bipolaire stoornis. “Ik ben opgegroeid in een ouderwets, onderdrukt Engels gezin,” zegt Delevingne. “En ik gebruikte het woord ‘gay’ om dingen te beschrijven die de hele tijd s- waren: ‘Dat is zo f-ing gay van je, man.’ Iedereen had het altijd over ‘Oh, mijn God, stel je voor dat je een vrouw neemt’. Ik had dan zoiets van, ‘Dat is walgelijk’. Ik denk dat dat kwam omdat ik niet wilde toegeven wie ik was. Ik wilde mijn familie niet van streek maken. Ik was diep ongelukkig en depressief. Wanneer je een deel van jezelf niet accepteert of niet van jezelf houdt, is het alsof je er niet bent, bijna.”
Delevingne had veel vriendjes toen ze opgroeide, maar ze voelde een diepe verbondenheid met een ander meisje toen ze ongeveer 11 was. “Ik had een beste vriendin met wie ik echt op een bepaald niveau een band had, omdat we veel over onze families spraken”, zegt Delevingne. “Weet je hoe trauma’s mensen verbinden? En ik herinner me dat ik zo’n bewondering had voor haar kracht. Ze speelde ook harp, waar ik echt van genoot om naar te zitten kijken.”
De jonge Delevingne kwam op een dag tot een openbaring. “Ik herinner me dat ik me realiseerde: ‘Ik vind haar aardiger dan zij mij,'” zegt ze. “En ik herinner me dat ze vriendschap sloot met iemand anders en ik was er kapot van. Ik voelde me als ‘Dit is het begin.'”
Haar ouders vermoedden niet dat hun dochter geïnteresseerd was in vrouwen. “Ik had een grote kelder, en als je een tiener bent, passen er een heleboel mensen in je bed,” zegt Delevingne. “Ik zou jongens en meisjes hebben, en ze zouden daar niet echt iets van denken.” Toen ze 15 was, kreeg ze een zenuwinzinking. “Tegen de tijd dat ik 17 was, werkten mijn antidepressiva niet meer,” zegt ze. “Ik haatte mezelf op dat moment. Ik had zoiets van: ‘Ik zal nooit iets bereiken.’ Ik had echt zoiets van: ‘Ik ga dood zijn tegen …'”
Terugkijkend schrijft ze een deel van haar pijn toe aan het niet in staat zijn om openlijk te leven. “Ik denk dat het vasthouden van dat ding fundamenteel was voor de manier waarop ik mentaal ontplofte,” zegt ze. “Maar ik schaam me er niet voor. Ik draag mijn littekens alsof het sieraden zijn.”
Delevingne had haar eerste romantische relatie met een vrouw toen ze 18 was. Nadat het eindigde, vond ze zichzelf emotioneel wrak. “Ik was nooit goed in het praten over mijn emoties met mijn vader,” zegt Delevingne. “Ik weet nog dat ik op een dag zo overstuur was omdat mijn hart gebroken was. En mijn vader zei: ‘Je praat nooit met me.’ En ik schreeuwde naar hem, ‘Ik ben f-ing er kapot van.’ Ik rende naar beneden. Ik herinner me dat hij me een knuffel gaf, en ik begon zo hard te huilen. Ik zei: ‘Ze heeft mijn hart gebroken. Ik dacht op dat moment dat hij me eruit zou schoppen. Ik was zo bang, ik was echt doodsbang. En hij zei, ‘Ze is de energie niet waard. Je verdient het om geliefd te zijn. Hij was zo lief dat ik er nu wel om zou kunnen huilen.”
Op kostschool kreeg Delevingne voor het eerst de smaak van het acteren te pakken, met bijrollen – maar nooit de hoofdrol – in toneelstukken als “Jane Eyre”. Toen filmproducenten haar school scoutten voor Britse producties, probeerde ze mee te doen aan de “Harry Potter”-films (ze kwam niet ver) en Tim Burton’s “Alice in Wonderland” (ze miste nipt de hoofdrol die naar Mia Wasikowska ging).
Omdat acteren niet in de kaarten leek te zitten, ging ze voor een carrière als model. Maar zelfs toen ze succes had op de catwalk, bleef ze op zoek naar rollen op het scherm. “Ik dacht dat ik alles zou doen,” zegt Delevingne. “Maar mijn agent gaf me scripts en ik zei: ‘Ik ga niet het domme meisje spelen dat wordt vermoord’.” Of ze maakte bezwaar tegen de dialoog van vrouwelijke personages in scripts. “Geen vrouw zou dat zeggen. Het spijt me. Het is belachelijk,” dacht ze dan.
Haar doorbraakrol was in “Paper Towns,” een komedie gebaseerd op het boek van John Green waarin ze het coolste meisje van school speelt. “Het was gewoon zo grappig,” zegt Delevingne. “Het was mijn droom om naar een Amerikaanse middelbare school te gaan. En kijk, ik ging naar een geweldige kostschool in Engeland. Maar het was echt het idee van kluisjes dat me raakte. Ik weet niet waarom.” Toen ze in Engeland woonde, was ze een fan van de jaren ’90 sitcom “Saved by the Bell,” waar de studenten altijd samenkwamen voor hun kluisjes tussen de lessen door.
Na het succes van “Paper Towns,” werd ze plotseling overwogen voor meer studioprojecten. In “Suicide Squad” beleefde ze haar eerste big-budget tentpole met een A-lijst ensemble dat bestond uit Will Smith, Margot Robbie, Jared Leto en Viola Davis. “Ik was gewoon zo geschokt,” zegt Delevingne. “Ik had zoiets van: ‘Hoe ben ik met deze mensen? Wat gebeurt er?’ Ik was zo bang. Ik voelde me erg uit het lood geslagen. Ik had zoiets van: ‘Hoe heb ik ze erin geluisd om me hier te krijgen?'”
Robbie herinnert zich de eerste keer dat ze Delevingne voor het eerst zag, kort voordat ze de film opnamen, op een chique evenement in Windsor Castle. “Ik mompelde zachtjes tegen mijn vriend, omdat ze champagne serveerden: ‘God, ik zou geen tequila haten,'” zegt Robbie. Op een paar meter afstand spitste Delevingne haar oren, en ze draaide zich om om te vragen of ze inderdaad tequila aan het drinken waren. “Ik zei: ‘Nee, maar leuk je te ontmoeten. Ik denk dat we echt goede vrienden gaan worden'”, zegt Robbie. “En sindsdien zijn we vrienden.”
Delevingne voelt ook een verwantschap met haar fans, die haar vaak aan zichzelf doen denken toen ze minder zeker was over de toekomst. Op de vraag welke boodschap ze met hen zou delen, denkt ze even na en zegt dan: “Trots is voor mij een gevoel van iets dat ik als kind nooit echt heb gehad. Een gevoel van trots is als een gevoel van erbij horen, een familie buiten je familie, een plek waar je je niet hoeft te verontschuldigen of je hoeft te schamen. Ik denk dat ik als kind nooit het gevoel had ergens bij te horen. Of ik had altijd het gevoel dat ik niet in mijn eigen lichaam thuishoorde. Ik voelde me zo verloren.”
Ze erkent dat ze zich nog steeds zo kan voelen, maar ze is beter uitgerust om ermee om te gaan. “Toen ik eenmaal vrijuit over mijn seksualiteit kon praten, verborg ik niets meer”, zegt Delevingne. “En de persoon voor wie ik het het meest verborg, was ikzelf.”