De hele productie, gechoreografeerd met een plichtmatige energie door Kelly Devine, lijdt aan een soortgelijke verhoogde twinkeligheid. Het doet je waarderen hoe behendig mevrouw Heckerling karikatuur en kostbaarheid in haar film omzeilde. Net als haar kortzichtige, koppelende heldin – die op alle verkeerde plaatsen naar liefde zoekt – ademt de film een delicaat uitgebalanceerd aura van deadpan, zelfingenomen onschuld uit.
“Clueless” cultisten zullen merken dat veel van hun favoriete zinnen het toneel ongeschonden hebben gehaald, inclusief Cher’s onsterfelijke put-down, “As if!” (Helaas, niet inbegrepen is haar verdediging van haar maagdelijkheid: “Je ziet hoe kieskeurig ik ben over mijn schoenen, en ze gaan alleen over mijn voeten.”)
Maar de geestigheden nauwelijks registreren temidden van de gestage stroom van hergebruikte pophits uit de jaren ’80 en ’90, die zijn voorzien van nieuwe teksten om de plot te passen. Hieronder bevinden zich nummers die in de film zijn gebruikt, zoals “Supermodel” en het climactische “Kids in America,” dat nu de ongelukkige verklaring bevat: “It’s lame to say that you like love/But now I get what people all talk of.”
In de rol van de bewoners van een 90210 middelbare school en hun leraren en oudere familieleden, ravotten de castleden een beetje doelloos tussen Beowulf Boritts gele, multifunctionele decor, gekleed in Amy Clark’s stenografische versies van designerkleding uit die tijd. Terwijl ze nieuwe variaties zingen op favorieten van vroeger (“What if God was one of us?” wordt “What if Cher didn’t have a trust?”), suggereren ze een pittige “Clueless” fanclub, die een geïmproviseerde show voor zichzelf opvoert.
De aimabele castleden zijn onder meer Chris Hoch als Cher’s hooggeplaatste advocaat vader en Dave Thomas Brown als haar afkeurende (maar stiekem aanbiddende) stiefbroer. De aantrekkelijke Zurin Villanueva is Cher’s bestie en medeplichtige in binge shopping en Ephie Aardema is het lompe nieuwe meisje dat ze proberen te remaken naar hun eigen beeld.
Maar het personage dat het meest pikant registreert is er een die ik me nauwelijks herinnerde uit de film: Travis de stoner. Hier belichaamd door Will Connolly, heeft Travis niet alleen een van de weinige liedjes die logisch lijken te zijn in de context. (Het is de Crash Test Dummies ‘Mmmm Mmmm Mmmm Mmmm. “)
Hij straalt ook een winnend out-of-it charisma dat een vriendelijker versie van Jeff Spicoli suggereert, de eeuwige gras-glazuur kerel gespeeld door Sean Penn in de eerdere Amy Heckerling film “Fast Times at Ridgemont High.” Weet je, misschien zou “Fast Times” kunnen worden aangepast als … Maar nee, laten we die zin niet afmaken.