Toen ik me realiseerde dat ik lange tijd op één plek zou zijn, overspoelde me een gevoel van angst en nieuwsgierigheid. Wat zou er van deze gedwongen huiselijke time-out terechtkomen?
Toen de lockdown plaatsvond, was ik bezig met de voorbereidingen voor een Amerikaanse en Europese tournee. Er was een hoop strategisch overleg over hoe deze twee tournees te laten slagen. Ik moest een solo set voorbereiden voor de VS en een band samenstellen voor Europa. Er werd veel hersenruimte gebruikt om deze uitdagingen te organiseren. Daarbovenop moest ik verschillende video’s maken ter voorbereiding van mijn album dat een paar maanden na de quarantaine zou uitkomen. Ik moest veel inhoud maken met weinig middelen en weinig tijd. Kort na de lockdown zag ik hoe alle tours werden afgeblazen en mijn releasedatum vele maanden werd uitgesteld. De tijd begon te dringen.
In het begin was ik bang om ziek te worden, maar ook opgelucht dat al die spanningen rond mijn album waren uitgesteld. Ik was trots op mezelf dat ik de realiteit aanvaardde dat de hele wereld op het punt stond stil te staan, en omdat het onstabiele leven van een muzikant me zo vertrouwd was, zou deze rotsachtige ervaring een wandeling in het park zijn. In sommige opzichten is dat ook zo geweest. Instabiliteit en het onbekende zijn plaatsen waar ik vaak vertoef; maar naarmate de tijd verstreek, begon mijn creatieve drang eronder te lijden. Vluchtige emoties, periodes van depressie en het vermijden van geluid volgden. De reactie van mijn lichaam op dit wereldtrauma begon zwaarder te wegen dan de kracht van mijn geest. Het gevoel van trots vervaagde. Dit proces speelde zich maandenlang af, terwijl ik mezelf tegelijkertijd in de creatieve modus moest dwingen.
Geen concerten meer, wat dacht je van live streams? Geweldige vrienden uit het hele land kwamen bij elkaar om virtuele concerten te geven. Ze stelden deze optie beschikbaar voor mij, dus ik zei ja. Ik zou de hele dag bezig zijn met de voorbereiding van mijn kamer met achtergronden, planten, en de zorgvuldige plaatsing van synthesizers om in het camera frame te passen. De live streams waren een technische uitdaging. Ik moest uitzoeken hoe ik geluid en video door een online platform kon sturen zonder vertraging te veroorzaken, of erger nog, totaal uit te vallen. Ik heb me door dat deel heen gewerkt. Dan, de muziek. Het voelde geweldig om in een vreemde luchtbel te zitten en muziek te maken voor mensen overal ter wereld. Ik hoefde niet naar de soundcheck, hoefde geen chips en salsa te eten in de green room, en ik kon de show meteen verlaten nadat ik had gespeeld. Geweldig geweldig. Op den duur voelde dat ook als een hoop stress, en mijn bereidheid om nieuwe, geïmproviseerde sets te maken terwijl ik ook alle voorbereidingen voor het streamen deed, viel naar de achtergrond. Het verlangen om persoonlijk contact te maken met een publiek woog zwaarder dan de voorrechten van het streamen vanuit huis. Het was leuk zolang het duurde.
Beperkte middelen. Toen het tijd werd om me voor te bereiden op het maken van de videoclips voor mijn album, begon een nieuwe strategie. Ik moest mijn oude ideeën weggooien en opnieuw beginnen vanaf een zeer eenvoudige plaats. Geen indoor opnamelocaties meer, geen crew meer: we moesten het team inkrimpen. Dit betekende dat alle video’s zeer doelgerichte visuals moesten hebben die meer op energie dan variatie leunden. Al deze video-ideeën werden min of meer in elkaar gegooid omdat we het grootste deel van de controle overgaven aan de huidige omstandigheden. “Saturnine Night” moest worden veranderd van een uitgebreid dansstuk in een gebarenperformance van mij en mijn zus die de nacht in kwestie naspelen. We vertrouwden op licht en camerawerk om stress, indolentie en onzekerheid op te roepen. De opnames voor “Monk’s Robes” waren sociale afstandelijkheid tot het uiterste. Het was een “laten we naar de bergen gaan met een mooi instrument” situatie. Gelukkig hadden we een drone om de uitgestrektheid en glorie van de wildernis vast te leggen. Sommige video’s werden geanimeerd of zwaar beïnvloed met weinig video-inhoud van mezelf erbij. “Sun” leek op “Monk’s Robes” in zijn terugkeer naar de natuur. Dit alles werd mogelijk gemaakt door mijn partner, die filmmaker, cameraman, producer is, en ook op de een of andere manier weet hoe hij moet monteren. Mijn zus stond, zoals altijd, tijdens het grootste deel van het proces aan mijn zijde om te helpen en om mijn hoofd op mijn schouders te houden. Een klein team. Uiteindelijk resulteerden deze video’s in iets heel grimmigs, eenvoudigs, moois, waar ik me nauwelijks achter kon verschuilen. Ze echoden de thema’s van het album en creëerden een visuele continuïteit die goed samenging met de muziek. Ik weet niet of dat het geval zou zijn geweest als de quarantaine niet was gebeurd.
Mijn gebruikelijke focus op alleen de muziek verschoof naar de andere creatieve aspecten die de muziek aanvullen. De visuele elementen, zoals fotografie en video, was een focus waarvan ik dacht dat ik nooit echt de gelegenheid zou hebben om mezelf erin te verdiepen als druk muzikant. Ik ben teruggekeerd naar de universiteit en heb filosofie, Engels en geschiedenis gestudeerd. Mijn geest weer op verschillende manieren laten werken heeft geleid tot een nieuw creatief paradigma. Deze veranderingen hebben ervoor gezorgd dat ik anders ben gaan denken over het componeren van muziek, het anders verwerken van kunst en het anders benaderen van creatieve zelfexpressie. Anders op een manier die op dit moment nog zo ver buiten mijn bereik ligt dat ik alleen maar glimpen opvang van wat het zal worden. Het gevoel is erg opwindend, en iets wat ik binnen houd als troost.
Ik ben nog niet in staat geweest de leegte op te vullen die is ontstaan door live optredens en samenwerkingen met andere muzikanten. Dit is waar het ongemak het meest toeslaat. Ik verlang naar mijn vrienden in New York die ik vroeger gewoon kon bellen en met wie ik kon gaan jammen. Mijn vrienden in LA trekken zich terug voor de hete zon. De enige plek waar we eventueel kunnen afspreken is in een park bij bijna 100 graden weer. Misschien levert de herfst wat frisse muziek op. Misschien kunnen we een tunnel vinden om onze akoestische instrumenten in te bespelen en het geluid door te laten klinken. Of, misschien bij het stuwmeer op het gras zingen en spelen voor de joggers die voorbij komen. Niet elke creatieve kans heeft zich in deze tijd op unieke wijze voorgedaan, maar ik zie ze aan de horizon en kijk uit naar de langzame veranderingen in deze zwevende tijdwarp.
