Mając rzeczy wspólne z pewnością pomaga tworzyć mosty. Jeśli chodzi o przyjaźnie, partnerstwa, transakcji biznesowych, można nazwać to, jeśli dwie osoby naprawdę lubią California rolki – lub może po prostu Kalifornia, sam – rozmowa może łatwiej być iskra, a może coś więcej. Ale co z tego, jeśli chodzi o kraje? Niektóre kultury są tak różne, jak noc i dzień. Gdyby osoby z poniższej tabeli spotkały się na cocktail party, mogłyby przynajmniej porównać pierwszą literę w swoim imieniu. Hej, od czegoś trzeba zacząć!
Oto dziesięć krajów, które zaczynają się na literę P, aby pomóc ci wygrać w następnej grze w ciekawostki.
- Pakistan
- Filipiny
- Polska
- Peru
- Portugalia
- Papua Nowa Gwinea
- Paragwaj
- Państwo Palestyńskie
- Panama
- Palau
.
Pakistan
Położony w Azji Południowej, Pakistan graniczy z Iranem, Afganistanem, Chinami, Indiami i Morzem Arabskim. Zdecydowana większość mieszkańców tego kraju to muzułmanie należący do sekty sunnickiej, która jest głównym odłamem islamu, a niektórzy są również muzułmanami shīʿite. Skąd wzięła się nazwa tego kraju? Nazwa jest akronimem, który wymyślił muzułmański propagandysta Chaudhary Rahmat Ali w latach trzydziestych XX wieku. P oznacza Pendżab, A – Afganistan, K – Kaszmir, a IS – Indus-Sind. Stan oznacza „kraj” lub „miejsce” w języku perskim. Kraj uzyskał niepodległość od Wielkiej Brytanii w tym samym czasie co Indie w 1947 r. i stał się odrębnym krajem, w przeciwieństwie do rozszerzenia sąsiada na wschodzie, ze względu na dużą przewagę muzułmanów, podczas gdy Indie są domem dla hindusów w przeważającej części.
Filipiny
Filipiny są znane ze swoich plaż i soczystych owoców. To, co być może nie jest tak szeroko rozpowszechnione, to fakt, że kraj został nazwany na cześć króla Hiszpanii Filipa II w 1521 roku, kiedy obszar ten został zgłoszony przez Ferdynanda Magellana. Magellan był portugalskim odkrywcą wynajętym przez Hiszpanię, aby przemierzyć świat i podbić go. Przed tym wydarzeniem archipelag wysp nie miał wspólnej nazwy, ale posiadał złożoną i zróżnicowaną strukturę polityczną z miastami-państwami tworzącymi sojusze między sobą w zależności od języka i pochodzenia etnicznego.
Filipiny pozostawały pod panowaniem hiszpańskim do końca wojny hiszpańsko-amerykańskiej w 1898 roku, kiedy to Hiszpania przekazała Filipiny, Guam i Puerto Rico Stanom Zjednoczonym za 20 milionów dolarów. Wcześniej przez Filipiny przetoczyła się fala ideologii pro-suwerennościowej, więc mieszkańcy kolonii nie byli zadowoleni z przejścia pod panowanie amerykańskie. Wkrótce potem, w 1899 roku, rozpoczęła się filipińska wojna o niepodległość, która trwała dwa lata i spowodowała tysiące ofiar, a po jej zakończeniu Filipiny pozostały pod kontrolą amerykańską. W 1935 r. kolonia stała się autonomiczną wspólnotą, która w ciągu następnych dziesięcioleci miała stać się niepodległym państwem. Podczas II wojny światowej Filipiny zostały na krótko najechane przez Japonię, ale Stany Zjednoczone z pomocą Filipińczyków odparły atak, a po wojnie w 1946 r. Filipiny uzyskały niepodległość.
Polska
Na przestrzeni dziejów obszar znany jako Polska nosił wiele nazw. Były to m.in. Rzeczpospolita, Sarmacja, Scytia, Polska, Polonia, Lehistan, Lenkija, Lengyelorgszag. Nazwa „Polska” odnosi się do faktu, że Polanie, plemię zachodniosłowiańskie, zamieszkiwali około IX wieku obszar znany obecnie jako Polska Zachodnia. Było to w dorzeczu Warty, dziś w zachodniej Polsce. Słowo „biegun” jest prasłowiańskim terminem oznaczającym „otwarty teren” lub „równiny”, co wskazuje, że pierwsi Polacy byli tzw. „ludźmi pól”.
Naród polski przetrwał trudy historii, a polska kultura jest silna i określona. Jej małe rolnicze wioski były często najeżdżane w średniowieczu, od plemion germańskich po Mongołów, ale w 1500 r. stała się dużym państwem o pewnej potędze. W 1800 r. kraj ten znalazł się w rękach wielkich, potężnych państw, takich jak Rosja i Prusy, i tylko na krótko odzyskał niepodległość, zanim dwie wojny światowe poważnie zniszczyły kraj. Szczególnie katastrofalna w skutkach była II wojna światowa, która przyniosła nazistom niemal zagładę ludności żydowskiej w Polsce, a także milionów nieżydowskich obywateli. W następstwie tej wojny przez dziesięciolecia pozostawali oni pod totalitarnym panowaniem Związku Radzieckiego. Robotnicy prowadzili walkę z komunistycznym rządem, aż w końcu upadł on w 1989 roku, torując drogę demokracji w kraju. Obecnie kraj ten jest członkiem NATO i UE oraz utrzymuje silne więzi z Europą Zachodnią.
Peru
Położone na granicach Ekwadoru, Kolumbii, Brazylii, Boliwii i Chile w Ameryce Południowej, Peru otrzymuje swoją nazwę od słowa Quechua Indigenous. Termin ten oznacza „ziemię obfitości”, odnosząc się do bogactwa Inków, którzy rządzili tym obszarem przez setki lat, prawdopodobnie zaczynając od 1200 roku i trwając aż do kolonizacji przez Hiszpanów w 1535 roku. Rdzenna ludność Peru pozostała pod panowaniem Hiszpanii, podczas gdy okoliczne kolonie zaczęły walczyć o swoją niepodległość na początku XIX wieku, aż do momentu, gdy południowoamerykański rewolucjonista Simón Bolívar poprowadził kolonię do wolności w 1824 roku, ale walka nie zakończyła się na tym.
Przejście Peru z kolonii do niepodległego państwa było usiane trudnościami. Odejście Bolívara w 1826 roku pozostawiło miejsce na szczycie państwa, które wielu chciało wypełnić. Peru przechodziło przez krótkotrwałe rządy różnych przywódców wojskowych, a w drugiej połowie XIX wieku kraj był w dość trudnej wojnie z Chile, która wywarła trwałe szkody na kondycji finansowej Peru. Na przełomie wieków pojawiły się w końcu sprzyjające warunki dla poprawy sytuacji społecznej kraju: chęć poprawy reputacji na arenie światowej, początki renomowanej sceny politycznej i wzrost produkcji minerałów prowadzący do zysków ekonomicznych to tylko niektóre z nich. Dziś gospodarce kraju służy turystyka, a także naturalne zasoby mineralne i rolnictwo.
Portugalia
Jako część Europy i Półwyspu Iberyjskiego, państwo Portugalia ma silną historię sięgającą prawie 1000 lat wstecz. Nazwa Portugalia luźno oznacza „piękny port”. Mówi się, że naród ten został nazwany po swoim drugim co do wielkości mieście, Porto, zwanym po łacinie Portus Cale. „Portus” można przetłumaczyć na angielski jako „port”, a „Cale” ma różne definicje. Niektórzy twierdzą, że po łacinie znaczyło to „ciepły”, inni, że „spokojny”, a jeszcze inni, że słowo to odnosi się do mieszkańców Castro, znanych również jako „Callaeci” lub „Gallaeci”. Biorąc pod uwagę umiarkowaną pogodę w Portugalii, można łatwo zrozumieć, że słowa te prawdopodobnie odnoszą się do ciepłego, przyjemnego, spokojnego portu morskiego.
Monarchia rządziła krajem przez setki lat aż do 1911 r., kiedy to rewolucja doprowadziła do zabójstwa ostatniego króla, Manuela I, wraz z jego synem. Portugalia doświadczyła następnie kilku autorytarnych rządów, przede wszystkim faszysty Antonio Salazara, którego rządy pogrążały Portugalię coraz głębiej w ruinie, powodując opłakane warunki w nielicznych koloniach, które wówczas jeszcze posiadała, co doprowadziło do buntów i śmierci tysięcy portugalskich żołnierzy. W 1974 r. doszło do przewrotu politycznego i rewolucji, która obaliła klasę rządzącą i umożliwiła partiom socjalistycznym i marksistowskim wejście na scenę i wypełnienie pustki. Później nastąpił okres dekolonizacji, uporczywej walki ze skorumpowanym przywództwem w polityce i związkach zawodowych, aż w końcu stabilizacja w XXI wieku.
Papua Nowa Gwinea
Nazwa „Papua Nowa Gwinea” ma nieco prostą genezę. Kraj ten otrzymał swoją obecną nazwę w 1500 roku, kiedy to portugalski odkrywca Jorge de Meneses natknął się na niego po raz pierwszy. De Meneses odniósł się do jednej z wysp jako „Ilhas dos Papuas”, co tłumaczy się nieco lekceważąco jako „ziemia ludzi o rozmytych włosach”. Kilka dekad po tym, inny odkrywca, tym razem z Hiszpanii, przyszedł do wysp i nazwał ją Nowa Gwinea, jak znalazł ludzi, którzy byli z Melanezji rodowodu, aby przypominać tych, których widział w Gwinei, Afryki. Stąd mamy teraz „Papuę Nową Gwineę”.
Kraj Papui Nowej Gwinei zajmuje jedną połowę wyspy zwanej Nową Gwineą, wraz z mniejszymi wyspami w jej pobliżu. Druga połowa Nowej Gwinei, po stronie zachodniej, składa się z indonezyjskich prowincji Papua i Papua Zachodnia. Wyspa była zamieszkana już 50 000 lat temu, a dowody na istnienie ekstensywnego rolnictwa sięgają 7 000 lat wstecz. Rdzenna ludność wysp składających się obecnie na Papuę Nową Gwineę żyła jako odizolowane plemiona, krótko obserwowane przez niektórych, takich jak De Meneses, aż do czasu, gdy Holendrzy uznali zachodnią część wyspy Nowa Gwinea za swoją kolonię w 1828 roku, rozpoczynając proces kolonizacji wyspy i jej okolic. Południowo-wschodnia część wyspy została przejęta przez Brytyjczyków jeszcze w XIX wieku, a Niemiecka Kompania Nowogwinejska zaczęła zarządzać pozostałą częścią wyspy w 1884 roku. Co ciekawe, była ona polem bitwy podczas obu wojen światowych, w wyniku czego Australia przejęła niemiecką część wyspy.
Po II wojnie światowej Australijczycy przeszli proces przygotowania mieszkańców swojej części Nowej Gwinei do procesu dekolonizacji, długiej transformacji obejmującej edukację, poprawę usług medycznych i społecznych oraz rozwój struktur politycznych. W 1973 r. terytorium uzyskało samorządność, a w 1973 r. pełną niepodległość. Od tego czasu kraj stara się zaistnieć na arenie światowej i zmodernizować ludność, której większość nadal żyje w warunkach wiejskich.
Paragwaj
Paragwaj to kraj śródlądowy w Ameryce Południowej, położony między Brazylią, Boliwią i Argentyną. Jego nazwa wywodzi się z języka Guaraní, którym posługują się jego mieszkańcy. W nim, „para” oznacza „wodę”, a „guay” oznacza „narodziny”. Mówi się, że nazwa kraju pochodzi od jego głównego szlaku wodnego, rzeki Paragwaj, która jest miejscem narodzin dużej ilości wody, będącej podstawą życia w tym kraju.
Ludzie Guaraní żyli w lasach współczesnego Paragwaju przez tysiące lat, uprawiając kukurydzę, polując i łowiąc ryby oraz żyjąc w plemionach półkoczowniczych. Hiszpańscy osadnicy poszukujący złota osiedlili się dość spokojnie wśród Guaraní w tym regionie w połowie XV wieku. Te dwie grupy etniczne znacznie się wymieszały, tworząc dzisiejszą ludność wiejską Paragwaju, która nadal silnie identyfikuje się ze swoją kulturą Guaraní. Misje jezuickie przybywające w 1600 roku były znaczącą siłą we wprowadzaniu Guaraní w chrześcijaństwo i europejski styl życia i dominowały przez wiele lat, dopóki ich wpływy w regionie nie zostały zniszczone w 1776 roku. Powstało Wicekrólestwo Río de la Plata, którego stolicą było Buenos Aires, a Paragwaj był częścią tego hiszpańskiego państwa.
Paragwajczycy byli przeciwni ograniczeniom nowego państwa, a kiedy zostali wezwani do obrony Buenos Aires przed Portugalczykami z Brazylii, przeprowadzili zamach stanu i ogłosili niepodległość w 1811 roku. Podobnie jak w przypadku wielu innych krajów na tej liście, niepodległość nie przyniosła gładkiej żeglugi przez resztę historii. Przez pierwsze 29 lat istnienia kraj pozostawał pod dyktaturą reżimu Francii, po którego śmierci klasa polityczna, która nie miała okazji napiąć swoich władczych muskułów pod rządami autorytarnymi, podjęła próbę modernizacji kraju. Po kilku wojnach, kolejnych autorytarnych rządach i wreszcie zamachu stanu w 1989 r. do kraju powoli przeniknęła demokracja. Dziś produkcja soi, obok leśnictwa i rybołówstwa, jest ważną siłą napędową ich gospodarki.
Państwo Palestyńskie
Palestyna została oficjalnie uznana za państwo przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1988 roku, a od tego czasu wiele innych organizacji i krajów poszło w jej ślady. Zajmując mały kawałek ziemi na Bliskim Wschodzie, jego nazwa jest uważana za pochodzącą od słowa „Filistia”. Ta etykieta odnosi się do Filistynów, którzy żyli na tym obszarze w 12 wieku p.n.e.
Obszar, w którym znajduje się Palestyna, jest wysoce sporny i był miejscem gwałtownych konfiskat ziemi. Okoliczny Izrael twierdzi, że terytorium to należy do nich ze względu na jego znaczenie w judaizmie, ale obszar ten jest również ważny zarówno dla chrześcijaństwa, jak i islamu. Znaczna część tych ziem jest uznawana na całym świecie za Izrael, czemu sprzeciwia się arabska ludność Palestyny i jej sojusznicy. Tylko czas pokaże, jak ten trwający od dziesięcioleci konflikt zostanie rozwiązany, o ile w ogóle zostanie rozwiązany.
Panama
Tak, Panama jest jednym z tych małych skrawków ziemi, które tworzą Amerykę Środkową, łącząc Amerykę Północną i Południową. Kanał Panamski, stworzona przez człowieka droga wodna, pozwala statkom przepływać z Oceanu Spokojnego na atlantyckie Morze Karaibskie bez konieczności pokonywania całej drogi w dół, dookoła Ameryki Południowej i z powrotem.
Mówi się, że nazwa „Panama” pochodzi od tubylczego słowa oznaczającego „obfitość ryb”, pochodzącego od pierwszych mieszkańców tego kraju. Ta była kolonia hiszpańska miała znaczący wpływ USA przez cały czas swojego istnienia, a teraz jest tyglem rdzennego, hiszpańskiego i amerykańskiego/angielskiego języka, kultury i tradycji.
Palau
Kraj, który składa się z setek koralowych i wulkanicznych wysp na Oceanie Spokojnym, Palau jest maleńkim kawałkiem tropikalnego raju. Rolnictwo, wraz z rybołówstwem i turystyką sprawiają, że kraj ten funkcjonuje, a dolar amerykański jest jego oficjalną walutą. Terytorium to jest dowodem na istnienie tętniącej życiem społeczności przed kontaktem z ludźmi Zachodu. Te pierwsze kontakty w 1800 roku były sporadyczne i niewielkie, ale wielorybnicy i handlarze przynieśli choroby i zostawili broń palną, dwie rzeczy, które przyczyniły się do wielu zgonów na wyspach. Po administrowaniu przez Amerykańską Marynarkę Wojenną, w 1947 roku wyspy stały się częścią Terytorium Powierniczego Wysp Pacyfiku Organizacji Narodów Zjednoczonych, nadal pod administracją USA. Stała się wewnętrznie samorządna w 1981 roku, w tym samym roku przyjęła własną konstytucję, a w 1994 roku stała się niezależnym państwem w wolnym stowarzyszeniu z USA.
Jak w przypadku każdej historii rodzinnej, niektóre fakty dotyczące pochodzenia nazwy kraju są łatwe do odkrycia. W przeciwieństwie do nich, niektóre inne mogą być nadal kwestionowane lub mogą leżeć zagubione we wczorajszych zachodach słońca, nigdy tak naprawdę nie być znane. Wiadomo natomiast, że każdy kraj, mały czy duży, bogaty czy biedny, ma w sobie coś interesującego, jak się rozwijał, nawet jeśli zaczyna się na literę P.
.