Jak świadomość zaświtała mi, że będę w jednym miejscu przez długi czas, poczucie niepokoju i ciekawości ogarnęło moje ciało. Co wyniknie z tej przymusowej domowej przerwy?
Gdy nastąpiło zamknięcie, byłem w trakcie przygotowań do amerykańskiej i europejskiej trasy koncertowej. Było mnóstwo strategii, jak sprawić, by te dwie trasy działały. Musiałbym przygotować solowy set na USA i skompletować zespół na Europę. To było mnóstwo miejsca w mózgu, które trzeba było wykorzystać na zorganizowanie tych wyzwań. Na dodatek musiałem stworzyć kilka filmów wideo w ramach przygotowań do wydania mojego albumu, który miał się ukazać kilka miesięcy po rozpoczęciu kwarantanny. Musiałem stworzyć wiele treści przy niewielkich zasobach i niewielkiej ilości czasu. Wkrótce po blokadzie patrzyłem jak wszystkie trasy koncertowe się rozpadają, a data wydania mojego albumu zostaje przesunięta o wiele miesięcy. Czas zaczął się wydłużać.
Na początku był strach przed zachorowaniem, ale także ulga, że wszystkie te stresy związane z moim albumem zostały odłożone na później. Czułem się dumny z siebie, że zaakceptowałem rzeczywistość, w której cały świat miał stanąć w miejscu, a ponieważ niestabilne życie muzyka było mi tak dobrze znane, to skaliste doświadczenie będzie spacerkiem po parku. W pewnym sensie było to prawdą. Niestabilność i nieznane to miejsca, w których często przebywam, ale w miarę upływu czasu mój twórczy zapał zaczął cierpieć. Pojawiły się zmienne emocje, okresy depresji i unikanie wydawania dźwięków. Reakcja mojego ciała na tę globalną traumę zaczęła przewyższać siłę mojego umysłu. Poczucie dumy zanikło. Ten proces trwał miesiącami, podczas gdy ja musiałem zmuszać się do pracy twórczej w tym samym czasie.
Koniec z koncertami, a co ze strumieniami na żywo? Wspaniali przyjaciele z całego kraju zbierali się razem, by organizować wirtualne koncerty. Udostępnili mi tę opcję, więc się zgodziłam. Cały dzień zajęłoby mi przygotowanie mojego pokoju z tłem, roślinami i starannym umieszczeniem syntezatorów, aby zmieściły się w kadrze kamery. Strumienie na żywo były technicznym wyzwaniem. Musiałem wymyślić, jak przesyłać dźwięk i obraz przez platformę internetową bez tworzenia opóźnień lub, co gorsza, całkowitej awarii. Z tą częścią sobie poradziłem. Następnie, muzyka. To było wspaniałe uczucie być wewnątrz jakiejś dziwnej bańki, grając muzykę dla ludzi z dowolnego miejsca na świecie. Nie musiałem iść na próbę dźwięku, nie musiałem jeść chipsów i salsy w zielonym pokoju, i mogłem wyjść z koncertu zaraz po tym, jak zagrałem. Wspaniale. W końcu poczułem, że to też jest dużo stresu i moja chęć tworzenia nowych, improwizowanych setów przy jednoczesnych przygotowaniach do streamingu odeszła na dalszy plan. Pragnienie osobistego kontaktu z publicznością przeważyło nad przywilejami streamowania z domu. To była zabawa, póki trwała.
Ograniczone zasoby. Kiedy nadszedł czas, aby przygotować się do tworzenia teledysków do mojego albumu, nowa strategia zaczęła działać. Musiałem wyrzucić moje stare pomysły i zacząć od nowa z bardzo prostego miejsca. Żadnych więcej hal zdjęciowych, żadnej więcej ekipy: musieliśmy zredukować zespół. Oznaczało to, że wszystkie teledyski będą musiały być bardzo skoncentrowane na wizualizacji, która opierała się bardziej na energii niż na różnorodności. Wszystkie te pomysły na teledyski zostały w mniejszym lub większym stopniu rzucone razem, ponieważ oddaliśmy większość kontroli w ręce okoliczności. „Noc Saturna” musiała zostać zmieniona z rozbudowanego utworu tanecznego na mnie i moją siostrę odtwarzające tę noc w gestykularnym przedstawieniu. Polegaliśmy na oświetleniu i pracy kamery, by wywołać stres, indolencję i niepewność. Sesja zdjęciowa do „Monk’s Robes” była maksymalnie zdystansowana społecznie. To była sytuacja typu „jedźmy w góry z ładnym instrumentem”. Na szczęście mieliśmy drona, by uchwycić ogrom i chwałę dzikiej przyrody. Niektóre filmy stały się animowane lub mocno dotknięte, z niewielkim udziałem mojej osoby. „Sun” przypominał „Monk’s Robes” w swoim powrocie do natury. Wszystko to było możliwe dzięki mojemu partnerowi, który jest filmowcem, operatorem kamery, producentem, a także w jakiś sposób umie montować. Moja siostra, jak zawsze, była u mojego boku przez większość procesu, pomagając mi i trzymając głowę na karku. Taki mały zespół. W końcu, te filmy zaowocowały czymś dość surowym, prostym, pięknym i nie pozostawiały mi wiele do ukrycia. Odbiły się echem w tematach albumu i stworzyły wizualną ciągłość, która dobrze współgrała z muzyką. Nie wiem, czy tak by było, gdyby nie doszło do kwarantanny.
Moje zwykłe skupienie na samej muzyce przeniosło się na inne kreatywne aspekty, które ją uzupełniają. Elementy wizualne, takie jak fotografia i wideo, były tematem, w którym myślałem, że nigdy nie będę miał okazji się zagłębić jako zajęty muzyk. Wróciłem na studia i studiowałem filozofię, język angielski i historię. Ponowne zmuszenie mojego umysłu do pracy na różne sposoby przyczyniło się do powstania nowego paradygmatu twórczego. Te zmiany sprawiły, że zacząłem myśleć o komponowaniu muzyki w inny sposób, włączaniu sztuki w inny sposób i podejściu do twórczej autoekspresji w inny sposób. Inny w sposób, który w tej chwili jest tak poza moim zasięgiem, że łapię tylko przebłyski tego, co się stanie. To uczucie jest bardzo ekscytujące, i coś, co trzymam w środku dla pocieszenia.
Jeszcze nie byłem w stanie wypełnić pustki pozostawionej przez występy na żywo i współpracę z innymi muzykami. To jest miejsce, gdzie dyskomfort uderza najbardziej. Tęsknię za moimi przyjaciółmi z Nowego Jorku, do których kiedyś mogłem po prostu zadzwonić i pójść na jam. Moi przyjaciele w LA wycofują się z gorącego słońca. Jedyne miejsce, w którym moglibyśmy się spotkać, to park przy prawie 100-stopniowej pogodzie. Może jesień zaowocuje jakąś świeżą muzyką. Może uda nam się znaleźć tunel, w którym będziemy mogli zagrać na naszych akustycznych instrumentach i pozwolić, by dźwięk rezonował w całym pomieszczeniu. Albo, być może, w pobliżu zbiornika wodnego, usadowimy się na trawie, śpiewając i grając dla przechodzących obok biegaczy. Nie każda twórcza możliwość pojawiła się w tym czasie w sposób wyjątkowy, ale widzę je na horyzoncie i czekam na powolne zmiany w tej zawieszonej osnowie czasu.