Gdy myślisz o początkach literatury wampirycznej w świecie zachodnim, są szanse, że pomyślisz o Drakuli Brama Stokera. To chef-d’oeuvre zdefiniowało gatunek, odkąd zostało opublikowane ponad sto lat temu.
Ale lata przed tym, jak Stoker obsesyjnie badał swoją książkę, inna historia o wampirach została napisana w Irlandii. Carmilla, nowela Josepha Sheridana Le Fanu, może być nazwana oryginalną powieścią o wampirach w nowoczesnej Europie.
Napisana w 1871 roku, nowela jest pierwszoosobową relacją Laury, młodej Angielki, która pada ofiarą pięknego wampira. Ze szczegółami Laura opowiada nam o ciekawym incydencie, który sprowadza do jej domu nieznajomą Carmillę.
Na początku jest przerażona przybyszem, który wygląda dokładnie tak samo jak widmo, które widziała w koszmarze, gdy była dzieckiem. Ale te uczucia szybko ustępują i zostają zastąpione przez żarliwy związek, który rozkwita z intensywnością.
W międzyczasie pojawia się panika, gdy panny z pobliskich miasteczek zostają dotknięte tajemniczą chorobą, która powoduje ich śmierć. W końcu Laura sama zaczyna chorować i ma powracające koszmary o gigantycznym kocie, który atakuje ją w nocy.
Jakimś dziwnym zrządzeniem losu do ojca Laury przyjeżdża generał, który stracił siostrzenicę w wyniku choroby. Jest on teraz świadomy istnienia wampirów i poluje na Millarca – tak jak znał Carmillę. Kiedy ci dwaj niespodziewanie stają twarzą w twarz, dochodzi do walki, a Carmilla, teraz zdemaskowana, ucieka.
Po tym incydencie, Laura zostaje zabrana z powrotem i strzeżona przez kilka osób. Tymczasem jej ojciec, generał i łowca wampirów odnajdują ukryty grobowiec Carmilli, wbijają jej kołek w serce, dekapitują i palą jej szczątki. Laura odzyskuje zdrowie, ale nigdy w pełni, i nadal jest prześladowana przez pamięć o Carmilli przez resztę jej krótkiego życia.
Większość badaczy zgadza się, że Carmilla mocno wpłynęła na Drakulę, jako że elementy pierwszej pojawiają się w drugiej, choć zmodyfikowane lub wzmocnione. Na przykład, estetyka kobiet-wampirów jest bardzo podobna w obu historiach. Mają one różowe policzki, duże oczy, pełne usta i niemal nieodpartą zmysłowość. Jest też łowca wampirów, który przybywa na ratunek i przekazuje swoją wiedzę na temat mroku zdezorientowanym ofiarom. Nawet rama narracyjna arcydzieła Stokera jest dość podobna do dzieła Le Fanu; pierwszoosobowe relacje ofiar.
Ale to, co czyni Carmillę tak ujmującą, to nie jej podobieństwa do innych dzieł tego gatunku, ale jej wyraźne różnice. Przede wszystkim fakt, że historia skupia się wokół dwóch bohaterek, których skomplikowane relacje są zabarwione cienko zawoalowanymi lesbijskimi podtekstami.
Powieść została napisana w epoce wiktoriańskiej, okresie znanym z surowych praw moralnych i represji seksualnej, nic więc dziwnego, że powieści o wampirach zyskały na popularności. Założeniem tych powieści jest to, że nawet najczystsze serca nie mogą oprzeć się nadprzyrodzonemu uwiedzeniu. Pomysł ten był niezwykle atrakcyjny dla wiktoriańskiej klasy wyższej, zwłaszcza kobiet, których pragnienia zawsze były sztywno ograniczone.
Jednakże bezsilność nie oznacza odkupienia lub rozgrzeszenia, ponieważ moce te są rozumiane jako złe i związane z diabelskimi siłami. W prawie każdej opowieści o wampirach, kobiety, na których żerują, spotyka śmierć, chyba że mężczyźni w ich życiu przyjdą im na ratunek. Jako taki, wampiryczny trope jednocześnie zapewnił ujście dla tłumionych pragnień seksualnych i moralną lekcję na temat niebezpieczeństwa ulegania takim pragnieniom.
W tym sensie Laura jest idealną ofiarą literatury wampirycznej. Jest jednocześnie odepchnięta i przyciągnięta do wampira, zarówno pragnie ulec, jak i wycofać się z uczuć do dziwnej i pięknej istoty. A fakt, że piękna istota jest nieodparcie uroczą kobietą tylko sprawia, że jej uczucia są bardziej zagmatwane.
„Doświadczyłem dziwnego burzliwego podniecenia, które było przyjemne, kiedykolwiek i anon, zmieszane z niejasnym poczuciem strachu i obrzydzenia. Byłam świadoma miłości przeradzającej się w adorację, a także odrazy.”
Laura nie jest osamotniona w swoich uczuciach. Chociaż dano nam do zrozumienia, że większość jej ofiar nie ma dla niej żadnego znaczenia, Carmilla jest szczerze zauroczona kilkoma z nich. Wydaje się, że zakochała się w swojej ofierze.
„Z oczami pełnymi radości przyciągnęła mnie do siebie, a jej gorące usta przesuwały się po moim policzku w pocałunkach; i szeptała, prawie szlochając, 'Jesteś mój, będziesz mój, ty i ja jesteśmy jednym na zawsze.'”
W tych chwilach szaleńczego uniesienia sugeruje, że aby mogły stać się jednym, Laura musi umrzeć. Wypić krew Laury, to stać się z nią jednością na zawsze. W obecnej formie Carmilla jest antytezą heteronormatywnego i skoncentrowanego na mężczyznach świata, do którego wampiry zostały ograniczone po Draculi. Zainspirowała kilka remake’ów, jak również mnóstwo lesbijskich opowieści o wampirach, w tym kanadyjski serial internetowy o tej samej nazwie.
Biorąc pod uwagę kontekst historyczny, nie jest zaskakujące, że nowela nie zyskała dużego zainteresowania, gdy została początkowo napisana. Teraz, gdy minęło 145 lat, nadszedł czas, by Carmilla powstała z grobu.