CAMBRIDGE, Wisc. — Andy North, stojąc w swoim domku nad jeziorem Ripley, zaprasza gościa, by wszedł przez uchylone drzwi. Porusza się powoli, rudowłosy, krzywiąc się przy każdym kroku. Jego twarz jest ściągnięta i blada.
„Podwójna operacja przepukliny,” mówi, wyjaśnienie i przeprosiny przekazane z oszczędnością języka nadawcy.
Pardon za kalambur, ale to jest par dla kursu. North, lat 67, z Madison, jest jedynym golfistą z Wisconsin, który wygrał turniej U.S. Open, i zrobił to dwukrotnie. Ale on był waylaid przez asortyment urazów, operacji i chorób, łączny wynik, który pozostawił go skorupę golfista mógł być.
Były plecy i problemy z szyją, które dręczyły go przez całą karierę. Pięć operacji na jego lewym kolanie. Jedna na prawym kolanie. Jedna na szyi. Rak skóry. Operacja plastyczna, aby odbudować swój nos. Rak prostaty.
To było więcej niż 30 lat od North wygrał swój drugi tytuł U.S. Open w 1985 roku i grał mało konkurencyjnego golfa w ciągu ostatniej dekady. Większość fanów golfa zna go dzisiaj bardziej za jego bystre obserwacje jako analityk i reporter ESPN niż za jego karierę gracza, która skutecznie zakończyła się na początku lat 90-tych.
Jak dobry mógłby być, gdyby jego karta medyczna nie wyglądała jak cotygodniowy raport kontuzji Green Bay Packers?
„Kto wie?” mówi. „Naprawdę czuję, że mógłbym mieć o wiele lepszą karierę, gdybym był tylko trochę zdrowszy. Ale w tym samym czasie, wychodzisz i robisz to, co możesz zrobić i radzisz sobie z tym najlepiej jak potrafisz.”
Niektórzy lekceważą jego życiorys, ponieważ wygrał tylko jedno regularne wydarzenie PGA Tour, 1977 Westchester Classic. Został nazwany mistrzem U.S. Open, ale tylko przez tych, którzy nie mają pojęcia, jak trudno jest wygrać jeden z nich, a co dopiero dwa.”
„Niektórzy chcą, abym przeprosił za zrobienie czegoś dwa razy, o czym prawie wszyscy tutaj wciąż marzą, aby zrobić to raz”, powiedział North w artykule z 1996 roku w magazynie Golf Digest. „To może być trochę trudne do przyjęcia.”
North jest jednym z 21 mężczyzn w 116-letniej historii U.S. Open, aby wygrać tytuł wiele razy. Tylko sześciu mężczyzn wygrało go więcej niż dwa razy i wszyscy są w World Golf Hall of Fame, z wyjątkiem Tigera Woodsa, który będzie.
North dorastał w Madison, syn Stewarta Northa, odnoszącego sukcesy trenera futbolu i koszykówki w szkole średniej, który wrócił do college’u, uzyskał doktorat, a następnie uczył administracji edukacyjnej na Uniwersytecie Wisconsin.
Czy odziedziczył gen rywalizacji, czy też było to wyuczone zachowanie, młody Andy North grał w każdy sport pod słońcem i był dobry we wszystkich z nich. Ale tak po prostu, to wszystko zostało zabrane.
Kiedy był w siódmej klasie zdiagnozowano u niego zwyrodnieniową chorobę kości w lewym kolanie. Przez dwa lata nie mógł dźwigać ciężarów i przez cały czas chodził o kulach. Tyle dla początkującego sportowca.
„Mój świat się skończył” – mówi North.
Lekarz pozwolił mu uprawiać tylko jeden sport – golfa – i musiał to robić o kulach i na wózku z napędem silnikowym. Los chciał, że jego rodzice zapisali się do Nakoma Golf Club, a tamtejszy profesjonalista, Lee Milligan, przekonał zarząd, aby pozwolił 13-letniemu Andy’emu używać wózka.
„W Nakoma mieli świetny program dla juniorów, a Lee naprawdę dbał o dzieci” – mówi North. „Mogłeś być w 100 innych miejscach, gdzie to by się tak nie potoczyło.”
North rzucił się w wir golfa i w krótkim czasie stał się dobrym graczem. Dwa lata po podjęciu gry był „”4 lub 5 handicap””. Wygrał stanowy tytuł szkoły średniej jako sophomore w Monona Grove High School i w wieku 17 lat dotarł do meczu o mistrzostwo w 1967 State Amateur przed przegraną z Dick Sucher.
Uczestniczył w University of Florida na stypendium golfowym, był trzykrotnym All-American i zwrócił się pro natychmiast po ukończeniu studiów w 1972 roku. On breezed przez Q School tej jesieni i wyruszył na PGA Tour w ’73 z narzeczoną, Susan, i garść celów i marzeń.
„Wypełniliśmy samochód z co mieliśmy i wystartował,” mówi. „Po prostu jakbyś brał na siebie cały świat. Pomyślałem, że to świetna sprawa.”
Zajął 64. miejsce na liście pieniędzy jako debiutant i poprawiał się w każdym kolejnym roku: 53, 37, 18, 14.
„Czułem, że z każdym rokiem stawałem się trochę lepszy i rozgryzałem to”, mówi. „Miałem kilka szans na wygraną. Myślałem, że grałem naprawdę dobrze w ’76. Miałem mnóstwo finiszów w top-10, top-12.”
W ’77 jego drażliwe plecy zaostrzyły się i spędził większość roku walcząc z bólem i zakładając w nocy trakcję w swoim pokoju hotelowym. Po turnieju na Zachodnim Wybrzeżu, był tak nieszczęśliwy, że zamierzał wycofać się z Westchester, ale Susan już poleciała do Nowego Jorku i namawiała go do gry.
„A potem wyszedłem i wygrałem turniej,” mówi. „Widzisz to cały czas. Chłopaki grają fatalnie, ale w końcu dochodzą do siebie i, bum, wygrywają. Po tym, nie widziałem żadnego powodu, dla którego nie mógłbym wygrać kilka razy.”
Podczas 1978 U.S. Open w Cherry Hills pod Denver, North utrzymał prowadzenie po drugiej i trzeciej rundzie.
„Miałem pełną kontrolę nad turniejem przez cały tydzień,” mówi. „Świetnie uderzałem piłkę. Naprawdę nie popełniłem żadnych błędów. W ostatniej rundzie, na 13. dołku miałem 15-stopowego birdie i gdybym go wykonał, wyszedłbym na piątkę. Ustawiałem się do putta i powiedziałem mojemu caddie, 'Jeśli mi się uda, to będzie koniec. „
Udało mu się. Ale to nie był koniec.
„Przez resztę drogi nie oddałem dobrego strzału,” wzdycha North.
Przetrwał do zwycięstwa o jedno uderzenie, pokonując pole, w którym znaleźli się Jack Nicklaus, Gary Player, Johnny Miller, Hale Irwin, Tom Weiskopf i Tom Watson — wszyscy z nich znaleźli się w pierwszej dziesiątce.
„Ulżyło mi, że to już koniec,” mówi North. „Nie było żadnej radości w ogóle. To było jak, 'O mój Boże, w końcu.’ To nie jest dwugodzinne okno w sobotę i koniec. Musisz wrócić i robić to następnego dnia, i następnego, i następnego, i następnego, co czyni nasz sport trudnym. Nie śpisz tak dobrze na prowadzeniu. Nie jesz tak dobrze. Pod koniec tygodnia, jesteś na oparach.
„Jesteś podekscytowany i jesteś szczęśliwy i wszystkie te rzeczy, ale nie sądzę, że ktokolwiek cieszy się tak bardzo, jak myśli, że będzie, tylko dlatego, że to taka ulga, że to już koniec.”
Zwycięstwo w U.S. Open było jego celem nr 1. Jak wielu mistrzów, North stanął na szczycie góry i z trudem utrzymał dążenie, które go tam doprowadziło.
„Moim celem od czasu, gdy miałem około 14 lat, chciałem wygrać U.S. Open,” mówi. „Nagle to się udało. Co teraz zrobisz? Przez kilka lat po turnieju Open grałem dobrze, ale byłem jak statek bez steru. Przeszedłeś przez ruchy, zrobiłeś wszystkie rzeczy, które trzeba było zrobić, ale czegoś brakowało.”
Kontuzje zaczęły się piętrzyć, zbyt. Jego plecy, zawsze problem, pogarszały się. Miał operację łokcia jesienią 1983 roku i jego huśtawka się zmieniła.”
„Nagle,” mówi, „po prostu się potykasz.”
.