Commonwealth v. Hunt, (1842), amerykańska sprawa sądowa, w której Sąd Najwyższy Massachusetts orzekł, że doktryna prawa zwyczajowego o przestępczych konspiracjach nie ma zastosowania do związków zawodowych. Do tego czasu próby zakładania zamkniętych sklepów przez robotników były ścigane. Chief Justice Lemuel Shaw stwierdził jednak, że związki zawodowe są legalne i że mają prawo do strajku lub podjęcia innych kroków pokojowego przymusu w celu podniesienia płac i zakazu zatrudniania pracowników niezrzeszonych w związkach.
Sprawa ta wynikła z żądania Bostońskiego Stowarzyszenia Czcigodnych Bootmakerów, aby pracodawca zwolnił jednego z jego członków, który nie przestrzegał zasad stowarzyszenia. Pracodawca, obawiając się strajku, zastosował się do tego żądania, ale zwolniony pracownik złożył skargę do prokuratora okręgowego, który następnie sporządził akt oskarżenia, w którym oskarżył związek o konspirację. Sąd Miejski w Bostonie uznał związek za winny.
Justice Shaw, rozpatrujący sprawę w postępowaniu odwoławczym, zmienił tradycyjne kryteria konspiracji, stwierdzając, że sam akt łączenia się w jakimś celu nie jest nielegalny. Ścigane mogły być tylko te kombinacje, które miały na celu „osiągnięcie jakiegoś kryminalnego lub bezprawnego celu, lub osiągnięcie jakiegoś celu, który sam w sobie nie jest kryminalny lub bezprawny, za pomocą kryminalnych lub bezprawnych środków”. Shaw, w efekcie, zalegalizował tą decyzją amerykański ruch związkowy.